เสียงข้างในจิตใจ

เราเกลียดคุณแล้ว

คุณเปลี่ยนแปลงอะไรที่เราคิดว่าดี
คุณทำร้ายสิ่งที่เราตั้งใจทำ
คุณจำกัดขอบเขตความคิดการแสดงออกของเรา
คุณสร้างกรอบให้สิ่งที่เราทำด้วยคำสั้นๆ คำนั้นเสมอ

การเปลี่ยนแปลงจากคุณมักมาถึงเราในตอนท้าย
ทั้งที่มีเวลาช่วงกว้างๆ ตั้งนาน
คุณกลับมาเปลี่ยนในช่วงก่อนเส้นตาย
ด้วยเหตุผลคำสั้นคำนั้นคำเดิม

เราไม่จำเป็นต้องฟังคุณจนเข้าใจ
เราแค่ทำตามที่คุณอยากได้เท่านั้นก็พอ.. ใช่ไหม

ตกลงว่าเราร่วมงานเป็นเพื่อนร่วมงานเท่านั้น
ความรู้สึกดีที่เคยมีมันหล่นหายไปตามทาง
เราจะตามไปเก็บมันได้ที่ไหน
หรือที่จริงปล่อยมันไป เราไม่ควรไปตามหา
เพราะพอเดินกลับมา มันก็จะหล่นหายไปอีกอยู่ดี

ความรู้สึกแบบนี้ของเรา
เรารู้มันผิด
เพราะคุณควรจะมีสิทธิมีอำนาจเต็มที่ในการกำหนด
ให้ทุกเรื่องเป็นไปอย่างที่คุณต้องการ
เพราะวันนี้ส่วนหนึ่งเราทำงานได้เพราะคุณ

แต่ถ้าทุกอย่าง “ต้อง” เป็นอย่างนั้นอย่างนี้
เราจะทำงานไปเพื่ออะไร
อย่างนั้นเราก็ไม่จำเป็นต้องคิด ไม่ต้องออกแบบสิ่งที่เราอยากทำ
แค่ไปรอรับสิ่งนั้นจากคุณแล้วทำตามก็พอ… ไม่ใช่เหรอ

การอยู่แบบพึ่งพา ทำร้ายคนที่ด้อยกว่าเสมอไปหรือเปล่า
วันนี้เรารู้สึกอย่างนั้น