Happy Birthday in Chiang Rai

ไปทำงานจังหวัดอื่นแล้วมีเวลาว่างนิดๆ หน่อยๆ ถ้าไม่เดินเล่นในเมืองก็เข้าโรงหนัง
เมื่อ 26-28 ธันวาที่ผ่านมา เอาตัวเองไปแปะที่เชียงราย ที่พักอยู่ใกล้บขส. และไนท์บาร์ซ่า
วันแรกว่างค่อนวัน แต่ฝนตก เพราะฉะนั้นโปรแกรมที่ผุดขึ้นในใจจึงไม่เป็นอื่น

ถามราคาค่าเดินทางที่ควรจะเป็นจากพี่ในโรงแรม
–เรียกโรงแรม ที่จริงน่าจะเป็นเกสต์เฮาส์มากกว่า ขนาดย่อมแต่ตกแต่งสวยจนเราหลงรัก
ถามเพื่อความปลอดภัย ไม่โดนโก่งค่าเดินทางเนื่องจากเป็นคนต่างถิ่น (ที่เค้ามักจะเรียกว่า ราคานักท่องเที่ยว)
วิธีถามไปก่อนนี่ได้ผลทีเดียว เพราะถึงจุดหมายปุ๊บ เราเตรียมเงินได้พอดี เป็นธรรมกับทั้งผู้ให้และผู้รับบริการ

เราจัดการนั่งตุ๊กตุ๊กไปบิ๊กซีเชียงราย เข้าโรงหนังธนาซีนีเพล็กซ์ตั้งแต่บ่าย
ตอนแรกจะฉาย 2 เรื่องควบในเอนทรี่เดียว เพราะดูในวันเดียวกัน
คือ Happy Birthday กับ 4 Romance (ฝัน หวาน อาย จูบ)
แต่พิมพ์ไปพิมพ์มา ยาวเกินควรไปหน่อย ตัดตอนเล่าเอาดีกว่า

เรื่องแรกที่ดู จำเวลาผิด คิดว่าเป็น 13.40 ที่จริงคือ 13.20
แล้วธนาซีนีเพล็กซ์นี่ โฆษณาไม่ได้มาเป็นกระบุงอย่างโรงหนังอื่นในเมืองหลวง
มีตัวอย่างหนังกับอื่นๆ คั่นนิดหน่อยไม่เกิน 15 นาทีเอง
เพราะฉะนั้นแนนจึงพลาดแฮปปี้เบิร์ธเดย์ท่อนแรกไปทั้งสิ้นประมาณ 5 นาที
เสียใจ~ แต่ทำอะไรไม่ได้ โก๊ะเองนี่หว่า

Happy Birthday

หนังสวย ภาพสวยมาก
โดยเฉพาะครึ่งแรก ทั้งบริบทรอบๆ ตัวละคร แสง โอ๊ย สวยหมด
มุมกล้องส่งความรู้สึกให้คนดูมีมุมมองแปลกดี –ชอบมุมแบบนี้ อธิบายไม่ถูกต้องดูเอง

น้ำตาไหลไปตั้งแต่ตอนดูตัวอย่าง
พอเข้าไปดูในโรงจริงๆ เรียกว่าทำใจไว้แล้ว น้ำตาเลยไม่ไหลออกมาตอนนั้น

ซีนกินใจจริงๆ สำหรับเรา เป็นช่วงบทสนทนาสองท่อนนี้

“แต่เภาตายไปแล้วนะเต็น”
“ขอของขวัญผมคืนได้ไหมครับ!!”

พระเอก รู้สึกเหมือนสติหลุดหน่อยๆ ช่วงหลังๆ
ด้วยความที่เศร้า เครียด หาทางออกไม่ได้ รอความหวังที่แทบไม่มีหวัง
สุดท้ายเลยทำ (ดูแลนางเอก) อย่างที่อยากทำถ้านางเอกมีชีวิตปกติ

คนที่จะทำแบบนี้ได้ต้องอดทนและรักจริง รักแบบ –รัก —ก็รัก —-ไม่มีเงื่อนไขอื่น

ช่วงสุดท้ายก่อนจบ
แปลงร่างอนันดาและแอมให้แก่ได้ค่อนข้างเนียน แต่ไม่ได้อารมณ์
รู้สึกว่าถ้าให้คนแก่จริงๆ มาแสดงแทน จะเป็นยังไงนะ คิดว่าน่าจะดีกว่า

และหนังสือท่องเที่ยวเล่มนั้นที่สุดท้ายก็สร้างการเปลื่ยนแปลงได้อย่างที่คนคู่นี้หวังไว้
ก็น่าตื้นตันและยินดี
ดี ดี ดี ดูแล้วรู้สึกดีแหละ แต่เราไม่ซาบซึ้งกับฉากส่งท้ายนี้เท่าไหร่
ชอบช่วงที่ทั้งคู่ได้ใช้เวลาแต่ละวันด้วยกันอย่างมีสติมากกว่า (*-*)/

สรุปว่า หนังพี่ออฟ พงษ์พัฒน์ ไม่ทำให้เราผิดหวัง (ตามดูตั้งแต่ Me Myself) \(*-*)/

เอ้อ…เพิ่งเคยเห็นโปสเตอร์นี้แฮะ เหมือนออกแบบมาช่วงแรกๆ แล้วไม่ได้ใช้

ขอบคุณภาพประกอบจาก:
http://www.thaicinema.org/
http://www.hbdmovie.com/