ถึงเธอคนนั้น

แค่ไม่ได้คุยกันนาน…

ไม่นึกว่าจะนานซะจน “จะไม่ได้คุยกันอีกแล้ว”

.

.

.

จะลำบากไปมั้ย

ถ้าจะขอให้มาหาสักครั้ง

.

.

จะรบกวนไปมั้ย

ถ้าอยากให้มาบอกลา

.

.

จะยากไปมั้ย

ถ้าจะรบกวนให้มาอยู่ในฝัน

.

.

ไม่ได้สินะ

เรื่องแบบนี้ ขอกันได้ที่ไหน

แม้ว่าจะขอกันได้

เธอก็คงอยู่ไกล… เดินทางไปไกลมาก…

เธอออกเดินทางก่อนที่เราจะรู้ตั้งเกือบสองวัน

.

.

ที่ๆ เราเคยบอกว่า ว่างๆจะไปหา

ที่ๆ เราเคยบอกว่า อยากไปเที่ยวด้วย

แต่ก็ไม่มีโอกาสสักที

.

.

พรุ่งนี้แหละ พรุ่งนี้…

พรุ่งนี้เย็น เราจะได้ไป

…ต่างกันตรงที่ เราไม่ได้ไปเที่ยว

…เราจะไม่ได้ไปคุยกับเธอ

…เราจะไม่ได้บอกอะไรที่เราเคยอยากบอก

… “ความรู้สึกที่เราลืมไปแล้ว”

.

.

.

เราเคยขอบคุณเธอไปรึยังนะ

ในค่ายเมื่อหลายปีก่อน ที่เคยช่วยเหลือกันไว้มากมาย

เราเคยขอโทษเธอไปรึยังนะ

ที่เคยยั่วโมโห? พูดจาไม่ดี แบบคนกวนตีนพูดใส่กัน

แต่เข้าใจใช่มั้ย ว่าไม่ได้พูดเพราะเกลียด ไม่ได้พูดเพราะโกรธ

มันเป็นอีกความรู้สึกที่แตกต่าง และบอกไม่ได้

.. และคงจะไม่ได้บอกอีก

.

.

ไม่ทันแล้วสินะ

ทุกอย่างช้าไป

.

.

ทำไม –เราเองอธิบายไม่ได้เหมือนกัน

.

.

สุดท้าย

เพราะรู้ว่าถึงพิมพ์คำขออะไรออกไป ก็จะไม่เป็นจริง

เพราะฉะนั้น เราจะขอ

“กลับมาได้มั้ย”

อย่าเพิ่งไปเลยนะ

“กลับมาเถอะ”

มีอะไรที่อยากคุยด้วย มีที่ๆ อยากไปด้วยอีกตั้งเยอะ

“ขอโทษนะ”

ไม่รู้ว่ามีบ้างมั้ยที่เราจะคุยกันดีๆ

“ขอบคุณนะ”

เยอะแยะมากมายที่เคยช่วยเรา

.

.

“ฝันดีนะติ”