นึกครึ้มใจเอาโปสการ์ดที่เก็บไว้ตั้งแต่ประมาณ 4 ปีก่อนมาจัดใส่สมุดอัลบั้ม
(อนึ่ง สมุดอัลบั้มที่ว่านี้ซื้อมาดองตั้งแต่ปีที่แล้ว)
ที่จริงก็ไม่ได้มีแต่โปสการ์ดอย่างเดียว มีเศษกระดาษคำดีๆ ที่เพื่อน-น้อง-พี่ เขียนและฉีกให้ในค่าย
มีภาพวาดกะโหลกกะลาในกระดาษเอสี่ที่น้องๆ เอามายัดใส่มือตอนไปเป็นวิทยากรฝึกอบรม
มีจดหมายพร้อมภาพถ่าย ที่เจ้าของลายมืออุตส่าห์เขียนคำโปรยไว้บนซองว่า “ยิ้มก่อนอ่าน ตาหวานก่อนเปิด” เก่าแต่น่ารักดีจริง
เรียงไปอ่านไปยิ้มไป ทั้งที่มีคนส่งมาให้และที่เราส่งถึงตัวเอง เหมือนได้เปิดลิ้นชักความทรงจำขนาดย่อม
เรียงไปเรียงมาถึงได้รู้ว่าเรามีโปสการ์ด-กระดาษ-จดหมาย อะไรทำนองนี้อยู่เยอะมาก ร่วมร้อยใบได้มั้ง
(จำนวนเท่านี้ถือว่าเยอะสำหรับเราหละนะ ฮิๆ)
คิดว่าคงต้องหาสมุดอัลบั้มมาใส่อีกอย่างน้อยสามเล่ม หรือไม่ก็หากล่องมาใส่จะได้ไม่วุ่นวายในภายภาคหน้า
เสียดายโปสการ์ดบางใบหมึกซีดจางมาก ขณะอ่านต้องพยายามเพ่งสายตาอย่างแรง
ขนาดผ่านมาแค่ไม่กี่ปีนะ ไม่รู้ปีหน้าเปิดอ่านจะมองตัวอักษรเห็นอยู่ไหม
พอได้เห็นชื่อคนโน้นคนนี้บนกระดาษสี่เหลี่ยม ทำให้คิดได้ว่ามีคนอีกจำนวนหนึ่งในชีวิตที่คิดถึงเรา
อย่างน้อยก็ในอดีตครั้งที่เขาจรดปากกาเขียนชื่อที่อยู่ ส่งกระดาษพร้อมข้อความมาให้ (บางคนไม่รู้จัก หลายคนไม่เคยเจอหน้ากันด้วยซ้ำ)
และต่อจากนี้ถ้ามีโอกาส เราจะส่งความรู้สึกพร้อมกระดาษของเรากลับไปให้เขาเหล่านั้นบ้าง…
ด้วยความขอบคุณ (:
ป.ล. นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
จะเขียนโปสการ์ดให้ติดแน่นทนนานไม่ละลายไปกับของเหลวใดๆ ควรใช้ปากกาลูกลื่นสีเข้ม
เพราะปากกาเจล ปากกาบอลไซน์สีสวยทั้งหลายหายไปในของเหลวและอากาศง่ายเหลือเกิน
