เรียกมันว่าอะไรดี
ความโดดเดี่ยว
ความเหงา
ความเศร้า
ความกลัว
ชีวิต
เราติดอยู่กับบางอย่างมากไป
เราคิดว่าเราเก่งแล้ว เราไม่รู้สึกอะไร
เราคิดว่าเราเข้มแข็งแล้ว ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น เราไม่เป็นไร
เราคิดผิด
ทุกอย่างตรงกันข้าม
บ้านที่จะไม่มีใคร
งานที่จะยังมีชีวิตชีวาอย่างเดิมไม่ได้
เวลาว่างที่จะไม่วุ่นวาย
ถามว่าเราต้องการมันไหม
เราไม่ต้องการ
ถามว่าเราทำอะไรได้ไหม
ให้เปลี่ยนเป็นอย่างเดิม เราทำไม่ได้
ให้อยู่กับมันต่อไป เราคงทำได้ดีซักวัน
แต่ตอนนี้เราสอบตก
ตกแบบไม่น่าให้อภัย
ตกอย่างคนไม่ใส่ใจอ่านหนังสือ
ตกแบบ.. บรรยายไม่ถูก
ไม่อยากสอบใหม่
แต่เป็นไปไม่ได้
การซ้ำชั้นแทบไม่ีมีเหลือแล้วในยุคนี้
เพราะอย่างนั้นเราจึงต้องเตรียมตัวใหม่
เพื่อทำให้ดีกว่าเดิม
เพื่อเราจะผ่านมัน
และเรียนรู้ในชั้นชีวิตที่โตขึ้น
คำถามของเราคือ
คนสอบตกร้องไห้ได้ไหม
ถ้าได้
คนสอบตกมีสิทธิไปขอให้คนอื่นปลอบใจได้ไหม
ถ้าได้
ใครล่ะจะอยากปลอบใจคนสอบตก
คำถามของเราเอ่ยขึ้นเพียงลอยๆ
ไม่ได้จงใจถามใคร และยังไม่ได้ลองถามใครจริงๆ
.
หรือบางที
คนสอบตกอย่างเราอาจต้องการแค่สัมผัสบางอย่าง
ที่ไม่รู้ว่าจะร้องขอได้จากใคร ไม่รู้ว่าคนคนนั้นอยู่ที่ไหน
หรือบางที
สิ่งที่เราควรทำก็แค่ก้มหน้าก้มตาดูแลตัวเองให้ดีไป
ไม่ควรรอ ไม่ควรขอ อะไรที่อาจไม่มีอยู่ จากคนที่อาจไม่มีอยู่
จริง.