ซื้อมือถือใหม่เมื่อหลายเดือนก่อนด้วยไม่อาจต้านทานความอยากของตัวเองและแรงดึงดูดของโปรโมชั่นลดราคา
มือถือใหม่มาพร้อมซองหนังและฟิล์มกันรอย
ใช้มือถือที่แปะฟิล์มกันรอยและใส่ซองหนังทุกครั้งที่พกไปไหนมาไหน
ความซับซ้อนประการแรก: กระวนกระวายทุกทีที่ฟิล์มกันรอยเป็นรอย ไม่อยากให้ฟิล์มกันรอยเป็นรอยทั้งที่รู้ว่ามันมีไว้กันรอยมันย่อมต้องเป็นรอยได้อยู่แล้ว
อยู่มาวันหนึ่งมีรอยกาวยาวสองเซ็นติเมตรนิดๆ ติดอยู่ข้างมือถือ
สืบสาวไปมาได้ความว่าด้านในซองหนังฝั่งหนึ่งเป็นรอยปริ กาวหลุด ด้วยเหตุใดไม่ทราบ (ส่วนหนึ่งน่าจะมาจากความร้อนของมือถือ)
เราไม่ชอบให้โทรศัพท์เป็นรอย และเริ่มรู้สึกขี้เกียจชักเข้าชักออก (หมายถึงดึงมือถือออกจากซองหนัง) จึงเริ่มคิดถึงการซื้อเคสครอบมือถือ
ไม่นาน เคสครอบมือถือยี่ห้อดัง (เหรอ) ก็มาอยู่ในมือ
เราปลดประจำการซองหนังสีดำ แต่งตั้งเคสครอบมือถือยี่ห้อดังให้ปฏิบัติหน้าที่แทนทันที
วันนี้
เอามือถือใส่เป้มาทำงาน
หยิบออกมาพบว่าเคสครอบมือถือนั้นมีรอยขีดข่วน ลบด้วยการเอานิ้วถูไถไปมาอย่างไรก็ไม่ออก
ความเครียดบังเกิด -_-”
ความซับซ้อนประการที่สอง: เริ่มคิดถึงซองหนังขนาดใหญ่กว่าเดิมที่บรรจุมือถือพร้อมเคสครอบมือถือได้ด้วย (แล้วมึงจะซื้อเคสมาทำไมคะ!)
นึกย้อนไป
เหมือนที่เราเคยสงสัยในใจว่าทำไมแม่ไม่แกะพลาสติกหุ้มโซฟาออก เจอกับตัวเองถึงรู้ (ว่าหนูก็เป็น -_-)
.
.
.
ป.ล.
สุขสันต์วันเกิดน้องเดือน ขอให้เฟซบล็อกจงเจริญ 🙂