เมื่อวาน ขากลับจากทริปเยี่ยมโครงการน้องยิ้ม4
3 วัน เหยียบ 4 จังหวัด
เชียงราย เชียงใหม่ แพร่ น่าน (ถ้ามีอารมณ์คงได้มาเล่าเป็นเรื่องเป็นราว ยาวๆ)
ระหว่างทางก่อนถึงกรุงเทพฯ
จินตนาการถึงที่นอนธรรมดาๆ ในบ้านหลังเล็ก
นึกถึงคนที่บ้าน แล้วรู้สึกยินดี
รู้สึกว่ามีจุดหมายปลายทาง มีอะไรรออยู่
และสิ่งที่ไม่ได้รู้สึกมานาน
คืออยากกลับบ้าน
ช่วงเวลานี้ของแนน นับว่าเป็นเรื่องดี
แต่ต่อไปอาจกลายเป็นแย่
เพราะเรากำลังผูกพันกับสถานที่และบุคคลหนึ่งมากเกินไป
พอถึงเวลาที่อะไรต่อมิอะไรจะเปลี่ยน
คนที่แย่คือเราเอง
อ่าว
ทำไมตอนสรุปมันเศร้าวะ
ตั้งใจจะบอกว่า
วันนี้แนนมีความสุขและรู้สึกดีที่มีบ้านกับครอบครัววายไอวาย
อีกเรื่องต่อเนื่องกัน
เมื่อเช้าพี่มะเดี่ยวมาบอก
พี่ว่าจะไม่ย้ายออกไปอยู่หอแล้วนะ
(ดีใจ แต่ไม่แสดงออก ทำหน้านิ่งมาก)
แต่ว่าพี่จะย้ายกลับไปอยู่บ้านแทน
(เสียใจ หน้าที่นิ่งอยู่แล้วนิ่งกว่าเดิม)
อื้อ
เมื่อไหร่เหรอคะ
น่าจะเป็นช่วงสิ้นเดือนนี้แหละ
อ่าฮะ…
ดีๆ
-จบบทสนทนา-
อารมณ์แนนกลับมาเหี่ยวดังเดิม
-เริ่มใหม่ตอนบ่ายๆ-
พี่เดี่ยวไม่อยู่แนนก็เหงาแย่ดิ
หู้ย.. ไม่เหงาหรอก ทำยังกับว่าตอนอยู่ด้วยกันจะคุยกันเยอะงั้นแหละ
(แทงใจดำ)
เออเนอะ
จริง
ระหว่างวันแทบไม่คุยกันเลย
ตอนกลางคืนยิ่งแล้วใหญ่
จะว่าไปก็เหมือนต่างคนต่างอยู่
พี่เดี่ยวก็ทำงานอดิเรกไป เลี้ยงปลา ทำตู้ปลา ปลูกต้นไม้ ไปจตุจักร นอนดูหนัง
พี่เดี่ยวกินเหล้ากินเบียร์อยู่หน้าบ้านแนนก็ไม่ค่อยได้ไปนั่งด้วย
แนนก็เล่นเน็ต ดูหนังแผ่น ดูซีรีย์ นั่งหน้าคอมซะมาก
ออกไปกับเพื่อนที่ฟอนต์ ดูหนัง ซื้อหนังสือ อ่านหนังสือ อ่านการ์ตูน นอน
แล้วพอจะต้องอยู่คนเดียวในบ้านขึ้นมา
ทำไมแนนต้องเศร้าด้วยวะ
(เอาแล้วไง พิมพ์ถึงตรงนี้แล้วแม่งยิ่งเศร้า)
กูเป็นอะไรเนี่ย
ช่างมัน
คิดมาถึงตรงนี้แล้วไม่อยากคิดต่อ
มีอย่างนึง (ที่จริงคงหลายอย่าง) ที่พี่เดี่ยวเคยสงสัย
ไม่รู้ลืมไปหรือยัง
น้องแนนร้องไห้ทำไม
เออ
ถ้าว่ากันตรงๆ
อันนี้แหละที่เป็นสาเหตุให้แนนน้ำตาไหลอยู่เรื่อยตอนคุยกับพี่เดี่ยว
อันที่พี่เดี่ยวจะไม่อยู่บ้าน
กับที่เรื่องของพี่เดี่ยวกับเรื่องของแนน เป็นคนละเรื่องกัน
น้องแนนโกรธอะไรพี่เดี่ยวนักหนา
เรื่องเล็กๆ แนนก็เคืองได้นานเป็นวันๆ –จนถึงหลายวัน
น้อยใจมั้ง
สะสมไว้เรื่อยๆ
อะไรที่คนอยู่ด้วยกันน่าจะได้รับรู้
แนนไม่เคยพยายามเอาตัวเองเข้าไปรู้ ทำเป็นไม่ได้อยากรู้
พี่เดี่ยวก็ไม่ได้คิดเยอะ ไม่คิดมาก มีคนให้คุยด้วย (และคุยรู้เรื่องกว่าแนน) ตั้งหลายคน
เพราะฉะนั้นอะไรที่ไม่เกี่ยวกับแนน ก็ไม่ได้เอามาเล่าให้ฟัง
แนนกำลังไม่ยอมรับตัวเองที่เป็นที่ปรึกษาให้ใครไม่ได้
และไม่ได้สำคัญกับชีวิตของใคร อย่างที่อยากให้เป็น
แต่ทั้งหมดทั้งปวง มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นเยอะแยะมากมาย
แนนก็ขอบคุณ
มันพูดยากนะ
เรื่องเล็กของใครต่อใคร มักเป็นเรื่องใหญ่ของแนน
สงสัยต้องตายแบบโดดเดี่ยว (ประโยคนี้ไม่ค่อยเกี่ยว แต่ดันนึกขึ้นได้เลยพิมพ์ลงไป)
บันทึกไว้แค่นี้พอ
ยังคิดไม่เสร็จแต่ไม่คิดต่อ
จบแบบไม่จบนี่แหละดี –อย่างน้อยก็ดีสำหรับเวลานี้ ดีกับแนนในตอนนี้
——
เอ้อ
อะไรวะ
ก็แค่จะกลับไปอยู่บ้านตัวเอง
ไม่ได้หายไปไหนซักหน่อย ทำมาโวยวายอะไรเยอะแยะ
(แนนเถียงกับตัวเองอีกแล้ว -*-)