สนใจตั้งแต่เห็นตัวอย่างหนังและได้ฟังเสียงพิเศษของน้องวี วิโอเลต วอเทียร์ เพลงฝากไว้กลายเป็นเพลงหลอนโสตประสาทจนแทบจำทำนองเพลงดั้งเดิมของพี่เบิร์ดไม่ได้
พอหนังเข้าฉาย อ่านคอมเมนต์คนโน้นคนนี้ไปเรื่อยๆ ค้บพบว่าไปท่างด่ามากกว่าชม ..เอาแล้วไง จะเสี่ยงไม่เสี่ยง ลังเลเพราะไม่ชอบดูหนังผีแต่ดันอยากดูเรื่องนี้ แล้วพออยากดูคนก็บอกว่าห่วย เอาวะ ไปพิสูจน์ละกันว่าห่วยจริงไหม
ความสมจริงทางการแพทย์
– อ่านสปอยล์เรื่องความสมจริงทางการแพทย์ไปเยอะ ก็เก็บไปพิจารณาระหว่างดูหนังอยู่เหมือนกัน แต่การอ่านเยอะไม่ได้แปลว่าจะจำได้เยอะนี่หว่า เพราะฉะนั้น- ไม่รู้แฮะ ไม่มีคอมเมนต์เรื่องนี้ 555
– อ๊ะ มีสักหน่อย นึกขึ้นได้พอดีเรื่องอุปกรณ์ถ่างปากมดลูก (speculum) กระทู้หนึ่งในพันทิปให้ข้อมูลว่าสำหรับผู้ไม่เคยผ่านการคลอดบุตรต้องใช้ขนาดเล็กสุด (ไม่งั้น heeฉีก) เราคิดว่าความสำคัญของอุปกรณ์ชิ้นนี้ในฉากนี้คือการทำให้คนดู (ที่ส่วนใหญ่อาจไม่ได้อยู่ในวงการแพทย์/ไม่ได้มีชีวิตผูกพันกับอุปกรณ์แผนกสูติฯ) ได้เห็นสิ่งของชิ้นนี้ชัดเจน คือให้อุปกรณ์นี้มัน “เข้าตา” คนดู เห็นแล้วเอ๊ะ/อ๋อ สำหรับเราแค่นี้พอละ (ขอบคุณกระทู้นี้ด้วยที่ทำให้เราได้ทำความเข้าใจหลักการแพทย์บางอย่างไปก่อนดูหนัง)
นักแสดงนำ
– รู้แค่ว่าสามคนนี้คือฮอร์โมนนะ วัยว้าวุ่นนะ ดังนะ แต่ถามว่าเคยดูไหมฮอร์โมน ไม่เค้ย (เฮ้ย มีคนไม่เคยดูฮอร์โมนอยู่ในประเทศโลกนี้ด้วยเรอะ!) แค่อ่านผ่านตามาบ้างทางทวิตเตอร์และเฟซบุ๊ก ส่วนที่พอจะได้ดูออนไลน์นิดหน่อยก็เป็นตอนคู่จิ้นเลสเบี้ยนช่วงฉิ่งเปื้อนเลือด เราจึงไม่มีภาพติดตาว่าน้องไผ่ สไปรท์ ภู เคยเป็นแบบไหนมาก่อน ดังนั้นจึงง่ายมากสำหรับเราที่จะไม่คาดหวังแอคติ้งหรืออารมณ์ที่ส่งมาสุดทางแบบสุดๆ
– เราคิดว่านักแสดงที่ประสบการณ์ประมาณนี้ อยู่ระหว่างทดลองบทบาทที่น่าสนใจไปเรื่อยๆ กำลังพัฒนาตัวเองในขั้นเริ่มต้น (นอกเรื่อง–ได้อ่านบทสัมภาษณ์ของน้องสามคนในนิตยสารแจกฟรีบนรถไฟฟ้า รู้สึกจะชื่อ DON’T อะไรนี่แหละ แต่ละคนมีวิธีคิดเท่ๆ เป็นตัวของตัวเอง) การส่งอารมณ์ให้หนังได้ประมาณ60เปอร์เซ็นต์ก็ถือว่าสอบผ่าน (ส่วนจะได้เกรดเท่าไหร่อีกเรื่องนึง) เห็นท่าแล้วคิดว่าน้องดีงามขั้นพื้นฐาน ยังพัฒนาได้อีกเยอะ
บทหนัง
– เสียดายที่บทหนังให้พื้นที่กับน้องไอซ์น้อยไปหน่อย เราได้ทำความรู้จักเพิร์ธเยอะที่สุดในเรื่อง มีท่าทีครุ่นคิด อยากเอาชนะ เก็บงำความรู้สึกแต่แสดงออกชัดเจนเรื่องความต้องการทางเพศ คล้ายๆ เป็นเครื่องมือในการปลดปล่อยบางอย่างในตัวเอง เราเห็นความดุดันของแทน ความต้องการปกป้องคนรัก (แม้สุดท้ายเขาจะเลิกรักเราแล้ว) ความมุ่งมั่นที่จะแก้แค้น แต่เราได้รู้จักไอซ์น้อยเหลือเกิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งพอมาเป็นผีน้องไอซ์ เธอช่างหลอกหลอนไร้ทิศทาง ไม่มีจุดเด่นเอาเสียเลย
– คิดไปคิดมา หรือผู้กำกับ/คนเขียนบทจะตั้งใจให้ผีน้องไอซ์ไร้จุดเด่นแบบนี้แหละ? เพราะผีไอซ์คือผีในใจเพิร์ธ? ความหลอนในเรื่องทั้งหมดอาจมาจากมโนของเพิร์ธ?
– สรุป อิเพิร์ธควรไปพบจิตแพทย์นะ!
ค้างคา
– เพิร์ธไม่โดนลงโทษ ไม่ได้รับการเยียวยารักษาอาการทางจิต ไม่แม้กระทั่งจะมีใครแสดงออกว่าสัมผัสความผิดปกติบางอย่างได้–ออกตัวแรงๆ เลยว่าไม่ได้ต้องการแฮปปี้เอนดิ้งดีงามโลกสวย ทุกอย่างกระจ่างแจ้ง ไม่ได้ต้องการแบบนั้น แค่ไม่ชอบใจที่คนทำไม่ถูกต้องลอยนวลไปเบาๆ ฆ่าคนแล้วอำพรางไปเรื่อยๆ ทั้งที่ตั้งใจและไม่ตั้งใจ (ผลร้ายท้ายที่สุด ความหลอนก็ตามติดเพิร์ธไปตลอดชีวิต มันก็ใช่ แต่ทางสังคมเพิร์ธก็ควรได้รับผลตอบกลับจากการกระทำบ้าง ไม่ใช่ตำรวจไม่ได้ร่องรอยอะไรเลย วู้ว เราว่าน่าจะจับผิดการเก็บรวบรวมพิสูจน์หลักฐาน/กระบวนการชันสูตรมากกว่าจับผิดเรื่องการแพทย์อีกนะ 555)
– ไม่คลี่คลายเรื่องแม่ไอซ์ (คนนี้ในเรื่องก็ทำตัวหลอน –มีคนมาเจอมั้ย หรือยังไง บ้านนี้ไร้ญาติขนาดนั้นเลยเรอะ)
– เพลงฝากไว้ ได้ฟังทีเดียวท้ายเรื่อง รู้สึกไม่อินเท่าเก่า เสียดายของดีโผล่มาให้ฟังทีหลัง
ขอบคุณ
– คุณบูผู้มีอุปการคุณ ทั้งเรื่องนี้และเรื่องหน้า
ป.ล. ไม่เกี่ยวกับทั้งหมดที่กล่าวมา
– คิดถึงอีกแล้ว #พฤหัสบายดี
