เอาละนะ
แนนทำงานเป็นกลุ่มคนที่เรียกตัวเองว่า “เอ็นจีโอ” ค่ะ
ชื่อกลุ่ม วายไอวาย
ประเด็นที่ทำเป็นเรื่องเยาวชน วัยรุ่น เด็กม.ปลาย น้องในมหาวิทยาลัย
กระตุ้นโน่นนี่ ให้เด็กแก๊งเหล่านี้หันมาลองทำกิจกรรมที่เป็นประโยชน์กับสังคมรอบตัว
เอ็นจีโอ – NGO = Non Government Organization
แปลตรงตัวคือ องค์กรที่ไม่ใช่รัฐบาล
ขยายความอีกหน่อยคือ เป็นเอกชนที่ไม่หวังผลกำไรเยอะๆ
เป็นพวกอยากทำอะไรให้บ้านเรา สังคมรอบตัวเรามันน่ามองขึ้นอีกหน่อย
(อธิบายมากไปเดี๋ยวงง เอาแค่นี้ก่อนละกันเนาะ)
ถ้าไม่นับอารมณ์ขุ่นมัวตอนนี้ (อารมณ์กำลังแปรปรวน)
แนนมีความสุขและสบายใจกับงานของตัวเองมากๆ
เงินเดือนไม่เยอะหรอกนะ
ถ้าเทียบกับเพื่อนคนอื่นที่เรียนจบมาเกือบ 2 ปี
อัตราก้าวหน้าไม่ต้องพูดถึง
โบนัสก็มีบ้างไม่มีบ้าง (ส่วนใหญ่เป็นอย่างหลัง)
วันหยุดก็ไม่แน่นอน (แต่อยากหยุดเมื่อไหร่ก็หยุดไป ถ้าจัดการตัวเองได้)
แต่ความสุขอยู่ที่
ความเป็นครอบครัว เป็นพี่เป็นน้อง
ทำงานเมื่อไหร่ก็ได้
เป็นเจ้านายตัวเอง (มีกรอบการทำงาน วางแผนเอง และทำให้ตรงเส้นตาย)
เวลาเจอน้อง หรือคนรุ่นเดียวกันที่กำลังพยายามทำกิจกรรมสนุกสนานเพื่อโลก
มันรู้สึกสดชื่น…
พลังในการทำงานแต่ละวันมาจากเรื่องใหม่ๆ ที่ได้เจอ
จากโครงการเพื่อสังคม (ไม่อยากใช้คำนี้เลยแฮะ แต่เลี่ยงไม่ได้) ของน้องๆ วัยรุ่นในชุมชนที่จู่ๆ ก็อยากทำอะไรให้หมู่บ้านตัวเอง
คนเจ๋งๆ ที่ได้คุยด้วย หรือแม้กระทั่งแค่ได้ฟังจากปากคนอื่น
แต่ข้อเสียของแนนคือ
ใจแคบ บางทีไม่ค่อยเปิดใจรับเรื่องใหม่
พลังทั้งหลายที่จะได้ ก็เลยมาไม่ค่อยเต็มที่
แนนชอบเอาความเก่งของคนอื่นมากดทับตัวเอง
ทำให้ตัวเองรู้สึกว่า เราทำอะไรไม่ค่อยได้
แค่ทำงานก๊อกๆ แก๊กๆ ไปวันๆ
อีกอย่าง
งานแบบนี้ทำแค่ไม่กี่ปีมันไม่เห็นผล
เพราะฉะนั้นจึงรู้สึกท้ออยู่บ่อยๆ
ว่าที่พยายามอยู่ ได้ผลจริงหรือเปล่า
สิ่งที่เรากำลังทำ ดีจริงเหรอ…
คำถามพวกนี้ ถ้าหาคำตอบที่แท้จริงไม่เจอก็จะบั่นทอนความรู้สึกกันไป
สำหรับเรื่องความมั่นคง
เรื่ององค์กรหรือรายได้ไม่ต้องพูดถึง (ที่จริงมันต้องพูดใช่มั้ย)
งานแบบนี้ ความมั่นคงหลักๆ อยู่ที่ใจเรา
ถ้ารักจะอยู่ด้วยกันจริง
ทำแล้วมีความสุขจริง ก็ทำไป
แต่ถ้าทำแล้วยังไม่ใช่ ก็ลองมองหาสิ่งใหม่
ทั้งนี้ทั้งนั้น
ใครใช่หรือไม่ใช่
ออกจากวายไวายไปแล้วก็ยังเป็นเพื่อนกันนะ
เรื่องเปลี่ยนงาน
อยากลาออกตั้งหลายหน!!
(ไหนบอกทำแล้วสบายใจ -*-)
คือ ไอ้คำถามและความรู้สึกที่ว่าเราทำอะไรไม่ได้ และทำไปแล้วไม่ค่อยเห็นผลนั่นแหละ
มาบั่นทอนเป็นพักๆ
แต่คิดตลบไปตลบมา
ออกไปแล้วใครจะรับกูทำงานวะ
ที่อื่นเค้าคงไม่รับหรอกคนก๊งๆ ทำอะไรไม่ค่อยได้พรรค์นี้ :30:
ก็เลยไม่ออก
อีกอย่าง
อยากทำให้ถึงที่สุดของชีวิตก่อน
อยากรู้ว่าวันสุดท้ายขององค์กรจะมีอยู่จริงมั้ย
อยากรู้ว่าท้ายที่สุด ถ้าเราฝ่าฟันมันจนสุดชีวิตแล้วจะเป็นยังไง
ป.ล.
ไอ้ วายไอวาย เนี่ย
ยังไม่เป็นตัวเป็นตนทางกฎหมายเลยนะคะ
เป็นกลุ่มคนที่รวมตัวกันเฉยๆ
อยากทำอะไร เชื่อในสิ่งไหนก็เขียนโครงการของบจากที่อื่น
ยังไม่เป็นมูลนิธิ
ไม่เป็นคณะบุคคล
ไม่เป็นบริษัท ฯลฯ
แต่นั่นแหละ
วันนึงเราจะมีตัวตน 🙂
—–
ถ้าใครอ่านไม่รู้เรื่อง ต้องขออภัยอย่างสูง :46:
แนนคิดอะไรกระโดดไปกระโดดมามากเลยวันนี้
(ที่จริงก็เป็นแบบนี้มาตลอด -*-)
02 เมษายน 2551, 22:20:43 — ตามอ่านของจริงได้ที่ฟ๐นต์จ้ะ
ขยายความ
เพื่อนพี่น้องที่ฟ๐นต์ฟอรั่มคุยกันเรื่องชีวิต
ในหัวข้อ งาน เงิน ความหวัง อนาคต
แนนเลยเอากะเค้าหน่อย
พิมพ์ไว้เมื่อหลายเดือนผ่านมา
กะว่าจะเรียบเรียงใหม่ให้เข้าใจง่ายๆ และใส่ความคิดความรู้สึกที่เป็นปัจจุบันทันด่วนลงไปด้วย
แต่ไม่เอาละขี้เกียจรอ
ดองไว้เป็นเดือนๆ ไม่มีอารมณ์ทำใหม่สักที
แปะอันนี้ไว้เป็นประวัติศาสตร์ชาติไอ้แนนซ่าก่อน
มีอารมณ์เมื่อไหร่ค่อยมาเรียบเรียงตัวเอง
นี่ไม่ได้กำลังสัญญิงสัญญาอะไรนะเว้ย
บอกเผื่อไว้
อาจจะไม่คิดแล้วก็ได้
… ปกติก็ไม่ได้เป็นคนมีความคิดอะไรอย่างคนอื่นเค้าหรอก