แค่ไม่ได้คุยกันนาน…
ไม่นึกว่าจะนานซะจน “จะไม่ได้คุยกันอีกแล้ว”
.
.
.
จะลำบากไปมั้ย
ถ้าจะขอให้มาหาสักครั้ง
.
.
จะรบกวนไปมั้ย
ถ้าอยากให้มาบอกลา
.
.
จะยากไปมั้ย
ถ้าจะรบกวนให้มาอยู่ในฝัน
.
.
ไม่ได้สินะ
เรื่องแบบนี้ ขอกันได้ที่ไหน
แม้ว่าจะขอกันได้
เธอก็คงอยู่ไกล… เดินทางไปไกลมาก…
เธอออกเดินทางก่อนที่เราจะรู้ตั้งเกือบสองวัน
.
.
ที่ๆ เราเคยบอกว่า ว่างๆจะไปหา
ที่ๆ เราเคยบอกว่า อยากไปเที่ยวด้วย
แต่ก็ไม่มีโอกาสสักที
.
.
พรุ่งนี้แหละ พรุ่งนี้…
พรุ่งนี้เย็น เราจะได้ไป
…ต่างกันตรงที่ เราไม่ได้ไปเที่ยว
…เราจะไม่ได้ไปคุยกับเธอ
…เราจะไม่ได้บอกอะไรที่เราเคยอยากบอก
… “ความรู้สึกที่เราลืมไปแล้ว”
.
.
.
เราเคยขอบคุณเธอไปรึยังนะ
ในค่ายเมื่อหลายปีก่อน ที่เคยช่วยเหลือกันไว้มากมาย
เราเคยขอโทษเธอไปรึยังนะ
ที่เคยยั่วโมโห? พูดจาไม่ดี แบบคนกวนตีนพูดใส่กัน
แต่เข้าใจใช่มั้ย ว่าไม่ได้พูดเพราะเกลียด ไม่ได้พูดเพราะโกรธ
มันเป็นอีกความรู้สึกที่แตกต่าง และบอกไม่ได้
.. และคงจะไม่ได้บอกอีก
.
.
ไม่ทันแล้วสินะ
ทุกอย่างช้าไป
.
.
ทำไม –เราเองอธิบายไม่ได้เหมือนกัน
.
.
สุดท้าย
เพราะรู้ว่าถึงพิมพ์คำขออะไรออกไป ก็จะไม่เป็นจริง
เพราะฉะนั้น เราจะขอ
“กลับมาได้มั้ย”
อย่าเพิ่งไปเลยนะ
“กลับมาเถอะ”
มีอะไรที่อยากคุยด้วย มีที่ๆ อยากไปด้วยอีกตั้งเยอะ
“ขอโทษนะ”
ไม่รู้ว่ามีบ้างมั้ยที่เราจะคุยกันดีๆ
“ขอบคุณนะ”
เยอะแยะมากมายที่เคยช่วยเรา
.
.
“ฝันดีนะติ”