4 พฤษภาคม 2552
เวลาดึก
แฮปปี้แลนด์ บางกะปิ
ซื้อน้ำหนึ่งแก้ว
ขนมปังหนึ่งชิ้น
เดินข้ามสะพานลอย
เด็กน้อยกับกระป๋องเล็กๆ
นั่งรอเสียงกรุ๋งกริ๋งของเศษเหรียญอยู่ที่ตีนสะพาน
คงหิวน้ำ
ชี้มือมาที่เราแล้วพูดว่า
‘พี่ เอาอันนี้’
เราหยุดเดิน
ยืนงงแป๊บนึง
แต่เห็นสายตาใสๆ จ้องมาที่แก้วน้ำ
ก็เลยเข้าใจ
ส่งแก้วน้ำให้
ส่งขนมให้
น้องพนมมือไหว้เรา
เกี่ยวก้อยสัญญาว่าจะทิ้งขยะลงถัง
ไม่มั่นใจว่าเค้าจะทำ
แต่อย่างน้อยเค้าก็ได้รู้ว่าควรทำ
น้องได้กิน
เราอิ่ม
# # #
เรื่องนี้จะธรรมดามาก ถ้าวันนั้นที่เราเจอน้อง
ไม่มีเหตุการณ์วุ่นวายเกิดขึ้นกับชีวิต
ทำของหาย
พยายามติดต่อหาสถานที่ที่จะไปหาของ
ไปหา –ไม่เจอ
เศร้าและเครียด เพราะนั่นคืองานเกือบครึ่งนึงของทั้งหมด
หมกมุ่นคิดแต่สิ่งแย่ๆ ที่น่าจะตามมา
แล้วน้องใต้สะพานก็มาหยุดเราไว้
วางเรื่องตัวกูของกู(หาย)ไว้ก่อน
มองรอบตัวบ้าง
สังคมนี้โลกนี้มีอะไรมากกว่าของที่หายไป
มากกว่าแค่สิ่งที่เหลืออยู่กับเรา
หยุดหมกมุ่นครุ่นคิด
ทำสิ่งอื่นนอกจาก เสียใจ บ้าง
ไม่ว่าด้วยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ หรือจะด้วยอะไรก็ตาม
ขอบคุณน้องชายตัวน้อยคนนั้น
ขอบคุณผู้คนในสังคมนกกระจิบ #twitter
ช่วยเตือนสติในวันที่เราวุ่นวายใจอย่างที่สุด