Category: Poem

ถ้าความผิดพลาดมีไว้เป็นบทเรียนและบทเรียนมีไว้เปิดกะโหลก
คำนวณตามหลักสมการ ความผิดพลาดจึงมีไว้เปิดกะโหลก

…

อดีตก็คืออดีต
อดีตไม่เคยหายไป
อดีตที่อยู่ในใจ อยู่ในหัว บางทีก็มีผลต่อปัจจุบัน
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นแล้วล้วนส่งผลอย่างมีนัยยะ ทั้งนัยยะสำคัญและนัยยะไม่สำคัญ
แต่ทั้งหมดนั้นดูจะสัมพันธ์กัน

อดีตที่ไม่ดีของเรา
เราคิดถึงมันในสองแบบ

แบบแรก คิดแล้วจม คิดทับถมตัวเอง คิดแล้วอับเฉาเศร้าสร้อย เป็นแบบนี้บ่อยๆ คงมืดมนทุกวี่วัน

แบบสอง คิดแล้วจม คิดทับถมตัวเอง คิดแล้วอับเฉาเศร้าสร้อย แต่อย่างน้อยก็รู้ตัวว่าทำพลาด รู้ว่าผลที่เกิดขึ้นเป็นอย่างไรแล้วใส่ใจกับปัจจุบันมากขึ้น

แน่นอนว่าสำหรับเราแบบแรกทำง่ายกว่าแบบสอง ปล่อยให้อดีตหลอกหลอน ปิดประตูใส่กลอนกินนอนอยู่กับเรื่องแย่ๆ ง่ายกว่าการที่ต้องมานั่งคิดทบทวนฝึกฝนทำการบ้านกินบทเรียนเป็นอาหาร …แต่มันจะเกิดประโยชน์อะไรถ้าเรามัวอาศัยอยู่แต่ในความมืด ถอนหายใจไปวันๆ

‘จงเปิดกะโหลก’

…

ป.ล.
– ทั้งหมดมาจากความคิดความรู้สึกชั่วขณะ เราและชาววายไอวายเรียกมันว่าปิ๊งแว้บ
– ทั้งหมดมาจากประสบการณ์ตรงของชีวิตเรา จึงไม่อาจเทียบเท่ากับชีวิตคนอื่นคนใด อาจมีความเห็นต่าง ความเห็นคล้าย เหตุการณ์คล้ายคลึงหรือแตกต่างจากนี้ได้ สิ่งที่เราพิมพ์ไว้ไม่ใช่สัจพจน์เด้อ
– ด้วยความสัตย์จริง ขณะที่กำลังพิมพ์อยู่นี้ความเศร้าก็ยังไม่ไปไหน

ขอบคุณ @นางฟ้าintegrity @kritaya @kittykae @พี่ศรีศักดิ์ ส่วนหนึ่งของแรงบันดาลใจในข้อความ