แสงอาทิตย์ย่ำค่ำ
.
.
กับมิตรภาพบนโต๊ะอาหาร
.
.
สรรพสิ่งที่เราได้พบพาน
.
.
ผู้คนร่วมสร้างการเรียนรู้
.
.
ขอบคุณสำหรับบทเรียนที่มีค่าและช่วงเวลาที่ดี
(ไม่ค่อยมีรูปที่ถ่ายกับน้องๆ ขอโทษด้วย คนอื่นห้ามคิดเล็กคิดน้อยนะเว้ย)
.
.
เดือนสุดท้ายสำหรับอายุยี่สิบสาม
.
.
ความบ้าไม่เข้าใครออกใคร -*-
.
.
ไข่เจียวจานนี้อร่อย ฮี่ๆ
.
.
(จบตอน)
.
.
ป.ล.
บรรยากาศน้อยๆ เหล่านี้เอาออกมาจาก
ค่ายรู้เท่าทันชีวิตและสังคม รุ่น2
5-8 กันยายน 2551
จัดโดย คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร
กับคนที่เราเกลียด
เราจะบอกเค้าตรงๆ หรือเปล่าว่าเราเกลียดเขามากแค่ไหน เกลียดเขาเพราะอะไร
กับคนที่เรารัก
เราบอกเขาแบบไม่เขินอายไม่ม้วนต้วน บอกโดยไม่ต้องรอเหตุการณ์หรือสถานการณ์พิเศษได้หรือไม่
ว่าที่จริงแล้วเราทั้งรักทั้งห่วงเขามาก
แม้จะทะเลาะกันทุกวัน – เถียงกันบ่อยๆ – ไม่ลงรอยกันตอนทำงาน
(จะว่าไป แย้งกันขนาดนี้ เอาที่ไหนมารักวะ)
ความรู้สึกสุดโต่งแบบนี้
พูดตรงๆ
แนนพูดตรงๆ ไม่ค่อยเป็น
.
.
.
.
.
เมื่อคืนวานคุยกับพี่เดี่ยวเยอะ
(คืนวาน หมายความว่า คืนวันที่ 21 สินะ)
เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่สนทนาเรื่องความคิด ความรู้สึก ความเข้าใจ ความเชื่อ ได้แบบหมดเปลือกโดยไม่ต้องกลัวจะขัดแย้งหรือกลัวจะโง่
ทุกครั้งที่คุยแบบนี้ เหมือนทำความรู้จักกันและกันในมุมต่าง ที่หลบซ่อนอยู่ในตัว
ใช้คำว่า คุยจนรู้จักและเข้าใจ น่าจะเหมาะที่สุด
เรื่องที่คุยเมื่อวาน จนวันนี้แนนตกตะกอน
1.
สิ่งใดเกิดขึ้นแล้ว สิ่งนั้นย่อมเป็นไป
แต่จะเป็นไปอย่างไร เราทุกคนต่างมีส่วนกำหนด
ดังนั้นช่วยกันปรับแต่งลากดึงให้มันเป็นไปในทางที่ดี-ที่ต้องการเุถิด
แล้วทุกอย่างที่เกิดขึ้น จะดีต่อเรา
2.
คำพูดที่ถูกเอ่ยตามอารมณ์
แม้จะสดใหม่ ตรงไปตรงมา
แต่ทว่าแหลมคมมากเป็นเท่าทวีคูณ
สติและการยับยั้งชั่งใจน่าจะช่วยได้
.
22.08.08
20.20 น.
บนรถทัวร์ 9909-6
.
###
.
ที่บันทึกไว้ทั้งหมด ผ่านมาแล้วเกือบครบ 2 สัปดาห์
ตอนนี้เหมือนแนนจะกลายเป็นคนที่ไม่เข้าใจอะไรเลย
กลับสู่จุดเริ่มต้นอันงี่เง่าอีกครั้ง
.
04.09.08
01.12 น.
เครื่อง server บ้านวายไอวาย
คนในบ้านวายไอวายมีสไตล์เป็นของตัวเอง
ทั้งแนวความคิด ความเชื่อ วิธีการใช้ชีวิต รูปแบบการทำงาน ลากยาวไปจนถึงการดูแลคนอื่นรอบตัว
เมื่อวาน (31 สิงหา) นั่งรถทัวร์กลับจากลำปาง
มีคนโทรชวนไปร่าเริงที่ร้านเหล้าตรง 5 แยกลาดพร้าว
แน่นอน แนนไปไม่ได้ (เพิ่งขึ้นรถเองมั้งตอนนั้น -*-)
ด้วยความเสียดาย และอยากแจ้งข่าวการเดินทางให้สมาชิกในบ้านรู้
ส่งข้อความไปว่า
กำลังกลับกทม.ละ
ตะกี้มีคนโทรชวนไปมะนิลาเฉยเลย
เสียดายอ่ะ
ดูดิ๊ ชาวบ้านวายไอวายยังมีสไตล์การตอบข้อความต่างกันอย่างเห็นได้ชัด
พี่มะเดี่ยว:
55
(สั้นได้อีก)
พี่เป๊ะ:
แหมๆ ชิชะ…
(ตามประสาเจ๊เหน็บ)
เค้าถูกชิ่งค่าบัตรคอนเสิร์ตหละ แงแงแง
(แอบแทรกอัปเดตชีวิตตัวเองให้เรารู้ด้วย)
พี่อุ๊:
มีครั้งนี้ก็มีครั้งหน้าน่า 😉
(พี่สาวที่พร้อมให้กำลังใจและสร้างการเรียนรู้ให้น้องได้เสมอ)
พี่เก๋:
ไว้ไปกะพี่สองต่อสองเอาป่าวจ๊ะน้องสาว
ว่าแต่ว่าเดินทางดีๆ น้า
แล้วเจอกันจ้า
(ห่วงใย ไปด้วยกัน พี่เก๋ตัวจริงเสียงจริงชัวร์!)
อิปาล์ม:
(ครั้งนี้มันไม่ตอบ -*-)
เล็กๆ น้อยๆ
เป็นความทรงจำขำๆ
เค้ารักนะ
เมื่อวาน ขากลับจากทริปเยี่ยมโครงการน้องยิ้ม4
3 วัน เหยียบ 4 จังหวัด
เชียงราย เชียงใหม่ แพร่ น่าน (ถ้ามีอารมณ์คงได้มาเล่าเป็นเรื่องเป็นราว ยาวๆ)
ระหว่างทางก่อนถึงกรุงเทพฯ
จินตนาการถึงที่นอนธรรมดาๆ ในบ้านหลังเล็ก
นึกถึงคนที่บ้าน แล้วรู้สึกยินดี
รู้สึกว่ามีจุดหมายปลายทาง มีอะไรรออยู่
และสิ่งที่ไม่ได้รู้สึกมานาน
คืออยากกลับบ้าน
ช่วงเวลานี้ของแนน นับว่าเป็นเรื่องดี
แต่ต่อไปอาจกลายเป็นแย่
เพราะเรากำลังผูกพันกับสถานที่และบุคคลหนึ่งมากเกินไป
พอถึงเวลาที่อะไรต่อมิอะไรจะเปลี่ยน
คนที่แย่คือเราเอง
อ่าว
ทำไมตอนสรุปมันเศร้าวะ
ตั้งใจจะบอกว่า
วันนี้แนนมีความสุขและรู้สึกดีที่มีบ้านกับครอบครัววายไอวาย
อีกเรื่องต่อเนื่องกัน
เมื่อเช้าพี่มะเดี่ยวมาบอก
พี่ว่าจะไม่ย้ายออกไปอยู่หอแล้วนะ
(ดีใจ แต่ไม่แสดงออก ทำหน้านิ่งมาก)
แต่ว่าพี่จะย้ายกลับไปอยู่บ้านแทน
(เสียใจ หน้าที่นิ่งอยู่แล้วนิ่งกว่าเดิม)
อื้อ
เมื่อไหร่เหรอคะ
น่าจะเป็นช่วงสิ้นเดือนนี้แหละ
อ่าฮะ…
ดีๆ
-จบบทสนทนา-
อารมณ์แนนกลับมาเหี่ยวดังเดิม
-เริ่มใหม่ตอนบ่ายๆ-
พี่เดี่ยวไม่อยู่แนนก็เหงาแย่ดิ
หู้ย.. ไม่เหงาหรอก ทำยังกับว่าตอนอยู่ด้วยกันจะคุยกันเยอะงั้นแหละ
(แทงใจดำ)
เออเนอะ
จริง
ระหว่างวันแทบไม่คุยกันเลย
ตอนกลางคืนยิ่งแล้วใหญ่
จะว่าไปก็เหมือนต่างคนต่างอยู่
พี่เดี่ยวก็ทำงานอดิเรกไป เลี้ยงปลา ทำตู้ปลา ปลูกต้นไม้ ไปจตุจักร นอนดูหนัง
พี่เดี่ยวกินเหล้ากินเบียร์อยู่หน้าบ้านแนนก็ไม่ค่อยได้ไปนั่งด้วย
แนนก็เล่นเน็ต ดูหนังแผ่น ดูซีรีย์ นั่งหน้าคอมซะมาก
ออกไปกับเพื่อนที่ฟอนต์ ดูหนัง ซื้อหนังสือ อ่านหนังสือ อ่านการ์ตูน นอน
แล้วพอจะต้องอยู่คนเดียวในบ้านขึ้นมา
ทำไมแนนต้องเศร้าด้วยวะ
(เอาแล้วไง พิมพ์ถึงตรงนี้แล้วแม่งยิ่งเศร้า)
กูเป็นอะไรเนี่ย
ช่างมัน
คิดมาถึงตรงนี้แล้วไม่อยากคิดต่อ
มีอย่างนึง (ที่จริงคงหลายอย่าง) ที่พี่เดี่ยวเคยสงสัย
ไม่รู้ลืมไปหรือยัง
น้องแนนร้องไห้ทำไม
เออ
ถ้าว่ากันตรงๆ
อันนี้แหละที่เป็นสาเหตุให้แนนน้ำตาไหลอยู่เรื่อยตอนคุยกับพี่เดี่ยว
อันที่พี่เดี่ยวจะไม่อยู่บ้าน
กับที่เรื่องของพี่เดี่ยวกับเรื่องของแนน เป็นคนละเรื่องกัน
น้องแนนโกรธอะไรพี่เดี่ยวนักหนา
เรื่องเล็กๆ แนนก็เคืองได้นานเป็นวันๆ –จนถึงหลายวัน
น้อยใจมั้ง
สะสมไว้เรื่อยๆ
อะไรที่คนอยู่ด้วยกันน่าจะได้รับรู้
แนนไม่เคยพยายามเอาตัวเองเข้าไปรู้ ทำเป็นไม่ได้อยากรู้
พี่เดี่ยวก็ไม่ได้คิดเยอะ ไม่คิดมาก มีคนให้คุยด้วย (และคุยรู้เรื่องกว่าแนน) ตั้งหลายคน
เพราะฉะนั้นอะไรที่ไม่เกี่ยวกับแนน ก็ไม่ได้เอามาเล่าให้ฟัง
แนนกำลังไม่ยอมรับตัวเองที่เป็นที่ปรึกษาให้ใครไม่ได้
และไม่ได้สำคัญกับชีวิตของใคร อย่างที่อยากให้เป็น
แต่ทั้งหมดทั้งปวง มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นเยอะแยะมากมาย
แนนก็ขอบคุณ
มันพูดยากนะ
เรื่องเล็กของใครต่อใคร มักเป็นเรื่องใหญ่ของแนน
สงสัยต้องตายแบบโดดเดี่ยว (ประโยคนี้ไม่ค่อยเกี่ยว แต่ดันนึกขึ้นได้เลยพิมพ์ลงไป)
บันทึกไว้แค่นี้พอ
ยังคิดไม่เสร็จแต่ไม่คิดต่อ
จบแบบไม่จบนี่แหละดี –อย่างน้อยก็ดีสำหรับเวลานี้ ดีกับแนนในตอนนี้
——
เอ้อ
อะไรวะ
ก็แค่จะกลับไปอยู่บ้านตัวเอง
ไม่ได้หายไปไหนซักหน่อย ทำมาโวยวายอะไรเยอะแยะ
(แนนเถียงกับตัวเองอีกแล้ว -*-)