Categories
Mumble

ฝันเป็นตุเป็นตะ

เมื่อวานเย็นไปซื้อของที่เซเว่น ประกอบด้วยน้ำแข็ง สปาย ชาเขียว และลูกชิ้น ก่อนจ่ายเงินฝากคุณพนักงานอุ่นลูกชิ้น จ่ายเงินเสร็จปุ๊บ เราและพี่สาวชื่อเป๊ะ (นามสมมติ) ก็เชิดของออกจากร้านไม่สนใจใคร ไม่สนใจลูกชิ้นสองไม้นั้นด้วย แถมตกดึกพี่เป๊ะ (นามสมมติ) ยังหาว่าเรามุบมิบลูกชิ้นเค้าไปอีกต่างหาก (ใครจะไปยอมรับล่ะ!) อดกินไปตามระเบียบ

ถัดจากโศกนาฏกรรมลูกชิ้นที่เซเว่น แวะทำธุระตามความสนใจนิดหน่อยแล้วไปปล่อยแก่กับเพื่อนพี่น้องที่ถนนมีชื่อ แห่งหนึ่ง เจอเครื่องดื่มยี่ห้อไม่คุ้นคอ ยังคิดอยู่ว่าเช้ามาจะมึนไหม แต่ก็ไม่สนใจอะไรมาก มีอะไรก็ใช้อย่างนั้น

แล้วสองเหตุการณ์ธรรมดาก็มาบรรจบกันในฝัน…

คุณพนักงานเซเว่นมาหาที่บ้าน บอกว่าเอาลูกชิ้นมาให้ พี่เป๊ะรับไว้ (ถ้าจำไม่ผิด)
ส่วนเรากำลังพะอืดพะอมเพราะอาหารเป็นพิษ พี่เป๊ะเลยเดินมาสอนตามประสาผู้แก่ประสบการณ์
“นี่ถ้าเป็นพี่นะไม่มีทางแฮงค์ เพราะเดี๋ยวนี้พี่จะชงบางๆ แล้วค่อยๆ จิบ พอกินกันจนถึงกลางทางก็ดื่มน้ำเปล่าตามเข้าไปเยอะๆ จะได้ปวดฉี่เข้าห้องน้ำบ่อยๆ แค่นี้ก็ไม่เมา ตื่นเช้ามาสบายบรื๋อ ไม่ต้องมาทนมึนหัวแบบนี้หรอกย่ะ”

ตื่น!

เมื่อก่อนเราเป็นคนหลับง่าย เพื่อนหลายคนบอกว่าเราหลับเหมือนตาย คือนอนนิ่งหลับลึกมาก ใครเสียงดังโหวกเหวกหรือเผลอเดินเหยียบก็ไม่ตื่น เพื่อนคนหนึ่งทำการทดลองปลุกเราโดยการยกแขนเราขึ้นจนสูงสุดแล้วปล่อยให้ตกลงมากระแทกพื้น
“ตุ้บ!”
เรายังคงหลับสนิท

ไม่รู้ด้วยเหตุนี้หรือเปล่าทำให้เราไม่ค่อยฝันและไม่เคยต้องตื่นมาเข้าห้องน้ำกลางดึก

เกือบปีที่ผ่านมาค้นพบความเปลี่ยนแปลงของร่างกาย
นอนไม่หลับบ่อยขึ้น หลายครั้งตื่นมากลางดึกเพื่อเข้าห้องน้ำและนอนหลับต่อไม่ได้จนเกือบเช้า
หลับเมื่อไหร่ฝันเมื่อนั้น

ในฝันของเราจะมีคนที่เราไม่สนิทแต่เคยเห็นหน้ากันอยู่บ้างปรากฎเข้ามาบ่อยๆ
หรือเป็นคนที่หายไปจากกันและกัน ไม่เจอกันนานแล้ว
บางทีก็มีตัวละครที่เป็นญาติมาเจอกับเพื่อนที่ทำงาน สนิทสนมกันในฝันทั้งที่ชีวิตจริงไม่เคยเจอกัน
ฝันถึงสถานการณ์แย่ๆ เรื่องงานที่เรากังวลมาทั้งวันจนกระทั่งนอน
มีฝันที่น่ากลัว ต้องหนีสุดชีวิต สะดุ้งตื่น-รู้ตัวว่าฝันร้าย พอเริ่มเคลิ้มหลับอีกรอบก็เริ่มฝันต่อจากเดิม ขณะเดียวกันเรารู้ตัวว่ากำลังจะฝันร้ายก็จะพยายามฝืนไม่ให้ตัวเองหลับต่อ แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวหลับไปด้วยความเพลียโดยไม่ฝันอะไรต่อเลย
และเคยฝันเกี่ยวกับความรักที่ส่วนใหญ่ประหลาดเสียจนไม่มีทางเกิดขึ้นได้
(เช่นเราเป็นแฟนกับผู้หญิง, เป็นแฟนกับผู้ชายที่เราไม่รู้จักไม่คุ้นเคยด้วย)

เคยคิดว่าแปลกที่ฝันมาทั้งคืน ตื่นมากลับจำอะไรไม่ค่อยได้ หรือถ้าจำได้ก็เลือนรางมาก
ฝันที่มีมูลเหตุ เช่นความกังวล ความเศร้า เราก็พอเข้าใจได้
แต่ฝันประหลาดมากมายไม่รู้เกิดขึ้นได้ยังไง

ถึงทั้งหมดนั้นเราจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่เราสัมผัสได้ว่าถ้าคืนไหนที่ฝันจัดหนัก เราจะตื่นมาพร้อมกับความเพลีย
ซึ่งไม่ส่งผลดีสักนิด

(เริ่มด้วยเรื่องขำๆ ไหงจบจริงจังงี้?)

Categories
Mumble

ก่อนนอน

กำลังบังคับตัวเองให้อยากนอน
ถ้าอยากนอน ความง่วงก็จะเข้าสู่ร่างกายได้ง่าย (คิดเอาเอง)

ทันใดนั้นโดยไม่ทันตั้งตัว
จู่ๆ ก็มีตัวหนังสือมากมายพรั่งพรูอยู่ในหัว

ความรักความสัมพันธ์ในวันนี้
อาหารที่กิน
สถานที่ที่ไป

ความรู้สึกต่างๆ นานา ไหลเข้ามา
คล้ายๆ จะมาเตือน

เธอใช้พื้นที่ความทรงจำในสมองเยอะเกินไปแล้ว
เยอะจนพวกฉันกำลังจะล้นออกไปข้างนอก
ช่วยทำอะไรสักอย่างเถอะ!

นั่นสินะ
คงจะนานเกินไปแล้วจริงๆ ที่เก็บทุกสิ่งไว้ข้างใน
ควรพ่นอะไรออกมาข้างนอกบ้าง

ทั้งที่จริงกำลังบังคับตัวเองให้อยากนอน
จนแล้วจนรอดก็ทนไม่ได้
นิ้วมือทั้งแปดคงร้องเสียดายถ้าคืนนี้ไม่ได้ sign in เข้ามา

–คิดถึง

–แล้วเจอกัน!

Categories
Mumble

Chat battle #2

ตัวโต VS ตัวเตี้ย
ทุ่มครึ่ง / ยี่สิบแปด มิถุนา สองห้าห้าสอง
ณ โรงแรมธนาคารแม่น้ำ กลางเมืองประวัติศาสตร์

หลังจากล่องเรือกินข้าวเย็น
ตัวโต ตัวเตี้ย และเดอะแก๊งร่วมสัมมนาเดินกลับเข้าโรงแรม

ตัวโต: เราใส่กางเกงเลทำไมปล่อยหางกางเกงไว้แบบนี้ล่ะ
ตัวเตี้ย: อ้าว แล้วต้องทำยังไงเหรอคะ
ตัวโต: ทำไมไม่ผูกซีดี!
ตัวเตี้ย: (เอาหางกางเกงเลฟาดแขนตัวโต) ใจร้าย (T___T)
ตัวโต: แน้ะ… ยังจะมาฟาดงวงฟาดงาอีกดูซิ
ตัวเตี้ย: ใจร้าย (T___T) (T___T)

ตัวโต: (ชนะ!)

คะแนนรอบนี้
ตัวโตชนะ 1:0

Categories
Mumble

it should be

ถ้าการเดินจากมาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น
ความทรมานเป็นเรื่องสมควรแล้ว

เราคิดว่างั้น

.

.

– กตนพจ = กระต่ายในพระจันทร์ = rabbit moon –

Categories
Mumble

คนที่เดินผ่าน

5 พฤษภาคม 2552
บ่ายโมงกว่า

อากาศร้อนได้ที่
เรากับพี่เก๋คุยงานเสร็จ เดินออกจากซอยอารี
หาซื้อขนมจุกจิก เตรียมตัวกลับออฟฟิศไปประชุมอีกนัด

พี่เก๋เดินนำไปจนใกล้ถึงป้ายรถเมล์
ช่วงเที่ยงๆ บ่ายๆ ในวันธรรมดาแบบนี้
ริมถนนแถวซอยอารียังมีคนเดินไปมาไม่ขาด

เราเดินช้าๆ งงๆ สติเหลือน้อยเต็มที
ทั้งที่เพิ่งผ่านมาครึ่งวัน

พลันสายตาสะดุดที่ผู้ชายคนหนึ่ง
หน้าตาเข้ม คม น่ารักใช้ได้
อายุน่าจะไล่เลี่ยกับเรา –ยี่สิบต้นๆ

เขายืนอยู่ที่ตีนสะพานรถไฟฟ้า
สายตากระวนกระวาย เหมือนคอยใครอยู่

คงจะเหมือนกับคนอื่นที่เดินผ่านมา
–แล้วก็ผ่านไป ไม่ได้เจอกันอีก
เรากำลังจะเดินผ่านเขาไปเช่นกัน…


คนที่เดินผ่าน

[kml_flashembed movie=”http://media.imeem.com/m/886Qfr8LZL/aus=false/” width=”315″ height=”80″ wmode=”transparent” /]

เธอคือคนๆ นั้นที่เคยเดินผ่าน
เมื่อวันวานฉันยังจำได้ ยังไม่จาง จากหัวใจ

เธอคือคนๆ นี้ที่ฉันเฝ้าดู
และอยากรู้ว่าเธออยู่แห่งไหน จะไปหาเธอ

พยายามตั้งใจ อยากบอกให้เธอได้รู้ ว่าเฝ้าดูอยู่นานแล้ว
โอ้… เธอ ที่ทำให้ฉัน ต้องทนอ่อนไหว
อยากจะรู้… ว่าถ้ามีสักวันที่เราจะได้พบ จะเข้าไปทักเธอ
จะยอมพูดคุยหรือไม่ อยากบอกความจริงของใจ
ของคนๆ นี้ (ว่าฉันนั้นแอบรักเธอ)

แต่แล้วก็ต้องสะดุด
ร่างกายเราหยุดเคลื่อนไหวชั่วครู่
เมื่อหนุ่มคนนั้นหันมาสบตา

กระดาษบางๆ สีชมพู ถูกยื่นมาตรงหน้า

ที่แท้เค้าก็มายืนแจกใบปลิวนี่เอง

“พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์” ? ? ?
สามคำ เขียนด้วยลายมือหวัดๆ ปรากฏบนกระดาษแผ่นนั้น

ไม่สิ มันไม่ใช่กระดาษ

มันคือซองจดหมาย!

ไม่ทันได้เอ่ยอะไร
หนุ่มคนนั้นเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ปะปนกับผู้คนริมถนน
ไม่กี่วินาทีก็ลับหายไปจากสายตาเรา

ประหนึ่งกำลังเล่นมิวสิกวีดีโอที่ฝ่ายหญิงถูกบอกเลิก
มองตามฝ่ายชายตาละห้อยด้วยความเศร้าสร้อย
ฝ่ายชายก็ไม่แยแส กลัวตัวเองจะใจอ่อนต้องรีบร้อนเดินฝ่าฝูงชนออกไป

ดีนะที่ ณ จุดนั้นฝนไม่ตก!

หันกลับมามองมือตัวเอง
– ซองสีชมพูแบบที่ใช้ใส่เงินทำบุญงานบวช
– พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์

เป็นอย่างอื่นไปไม่ได้
จดหมายลูกโซ่!
เราคือผู้ถูกเลือก!

ทำไมล่ะ?
เพราะเราหน้าเบลอ ดูเซ่อ งงงวย
เพราะเราแอบมองเค้าแว่บนึง
ฯลฯ

ไม่เชื่อเรื่องแบบนี้
แต่ตกใจ
รู้สึกกลัว สติกระเจิงไปชั่วขณะ
แบบนี้เองคือความหวาดกลัวอย่างที่คนได้รับจดหมายรู้สึกกัน

เป็นช่วงชีวิตที่วุ่นวายและเจอแต่เรื่องประหลาด
ทำของหาย เจอเด็กชายใต้สะพาน แล้วยังจดหมายลูกโซ่อีก

ว่าแต่
ทำอย่างไรกับสิ่งที่อยู่ในมือตอนนี้ดี

  • เปิดอ่าน แต่ไม่ต้องสนใจ ไม่ทำตาม เก็บจดหมายไว้
  • เปิดอ่าน แต่ไม่ต้องสนใจ ไม่ทำตาม ทิ้งจดหมายไป
  • ปิดอ่าน ทำตามไปเถอะ ไม่ใช่เรื่องเสียหาย ไม่ได้งมงายแต่กันไว้ก่อน
  • ไม่เปิดอ่าน เก็บไว้เฉยๆ เป็นที่ระลึก (ระทึก)?
  • ไม่เปิดอ่าน ทิ้งลงถังขยะไป
  • ไม่เปิดอ่าน แอบเอาไปวางไว้หน้าบ้านคนอื่น

.
.
.
.
.
.
.
.

นี่คือคำตอบ

.

.

.

.

เราคือผู้ถูกเลือก

.

.

ข้อความจากผู้หวังดี

.

.

ปล่อยให้สลายไปกับสายลม

# # #

สิ่งที่เรารู้สึกนึกคิดนอกจากกลัว ตกใจ งง
ผู้ชายคนนั้นยืนตรงสะพานนั้นมานานเท่าไหร่
1 นาที 5 นาที 15 นาที ครึ่งชั่วโมง หรือนานกว่านั้น

คนอื่นๆ ที่เดินผ่านไปมาจะผิดสังเกตไหม
จะรู้ไหมว่ามีคนร้อนใจคนนึงยืนรอความหวังอยู่

ที่เราว่าร้อนใจ
เพราะท่าทางเขากระวนกระวาย
ยังพอนึกได้ว่าสายตาตอนยื่นจดหมายมาให้
ทั้งสับสน และเหมือนภาวนาแกมบังคับไม่ให้เราปฏิเสธ

เอาเถอะ
ช่วงเวลานั้นแม้ชีวิตเราจะวุ่นวาย
แม้ในใจเราจะกำลังอ่อนแอ ไร้พลัง
แต่ถ้าในสภาวะที่เราแย่ เรายังพอช่วยคนอื่นได้
ก็นับเป็นสิ่งดี

ถึงคุณลูกโซ่:
หวังว่าตอนนี้คุณคงสบายดี
ไม่รู้ว่าคุณถ่ายสำเนาจดหมายมากี่ฉบับ
และส่งต่อให้คนอื่นได้สำเร็จไปกี่ฉบับ
ไม่รู้ว่าคุณหายกังวลใจแล้วหรือยัง
ถ้าบังเอิญคุณผ่านมาอ่านแถวนี้
ขอให้รู้เถอะว่า อะไรก็เปลี่ยนชีวิตเราไม่ได้
ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นล้วนเป็นผลจากการกระทำของเรา

เมื่อเราเลือก สิ่งนั้นจึงเกิดขึ้น
ถ้าชีวิตเราจะแย่จากจดหมายลูกโซ่เพียงหนึ่งฉบับ
นั่นก็เพราะเราบอกตัวเอง ให้คิดแย่ รู้สึกแย่

และถ้าชีวิตเราจะดี ก็ไม่ได้เป็นเพราะเราส่งจดหมายลูกโซ่ครบตามกำหนด
เพราะเราเองต่างหากที่ตั้งใจใช้ชีวิต

ขอพลังจงอยู่กับคุณ (+ขอพลังกลับมาอยู่กับเราด้วยก็ดี ฮ่าๆ)