Categories
Delicious

ความทรงจำ

เต้ วิทย์สรัช สุขวัฒนศิริ
School of Lucks

[รอประมาณเกือบ 2 นาที จะมีเพลงให้ฟัง]

[kml_flashembed movie=”http://media.imeem.com/m/hY62cGmfwc” width=”315″ height=”80″ wmode=”transparent” /]

ภาพของฉันและเธอ
ทุกสิ่งที่เธอให้ฉัน
ที่ๆ เรา นั้นเดินไปด้วยกัน

ปล่อยให้เป็นอดีต
ใส่กล่องวางทิ้งไว้
ทำเป็นลืมมันไป
แต่ทำไมไม่ดีขึ้นเลย

เพราะแค่เพียงหลับตา
ก็เห็นภาพเธออยู่อย่างนั้น
ยังไม่มีสักคืนที่ฉันจะลืม ว่ายังคงรักใคร

หากฉันใช่สมองจดจำเรื่องราว
ก็ยังพอจะลืมเธอได้
แต่ฉันใช้ หัวใจ เก็บความทรงจำเรื่องของเรา
ต่อให้พยายามสักเท่าไร
แต่ก็ทำได้เพียงแค่ทิ้งเรื่องราวรอบๆ กายไป
อยากจะทิ้งเธอไปให้ไกล
แต่ความรักกลับยิ่งฝังลึกในใจขึ้นทุกที

จะทำไงให้ตื่น
จากคืนที่ฉันฝันว่า ยังมีเธอ
ทั้งที่ความจริง ไม่มี

เพราะแค่เพียงหลับตา
ก็เห็นภาพเธออยู่อย่างนั้น
ยังไม่มีสักคืนที่ฉันจะลืม ว่ายังคงรักใคร

หากฉันใช่สมองจดจำเรื่องราว
ก็ยังพอจะลืมเธอได้
แต่ฉันใช้ หัวใจ เก็บความทรงจำเรื่องของเรา
ต่อให้พยายามสักเท่าไร
แต่ก็ทำได้เพียงแค่ทิ้งเรื่องราวรอบๆ กายไป
อยากจะทิ้งเธอไปให้ไกล
แต่ความรักกลับยิ่งฝังลึกในใจขึ้นทุกที

หากฉันใช้สมองจดจำเรื่องราว
ก็ยังพอจะลืมเธอได้
แต่ฉันใช้ หัวใจ เก็บความทรงจำเรื่องของเรา
ต่อให้พยายามสักเท่าไร
แต่ก็ทำได้เพียงแค่ทิ้งเรื่องราวรอบๆ กายไป
อยากจะทิ้งเธอไปให้ไกล
แต่ความรักกลับยิ่งฝังลึกในใจขึ้นทุกที

จะทำอย่างไรถึงจะลืมเธอได้เสียที…

บ้าฟังมาเกือบเดือน
เป็นพันๆ รอบแล้วมั้ง
ตอนนี้ความเร็วเน็ตไม่อำนวย
ไว้มาแปะไฟล์เพลง+เหตุผลที่หลัง -*-

เหตุผลมาละ

เพลงความทรงจำนี่ ฟังครั้งแรกไม่ชอบ
อะไร สมอง หัวใจ น้ำเน่า เสร่อ เสี่ยวด้วย

แต่เกิดเหตุการณ์เปลี่ยนแปลงความคิด
เมื่อดูละครเรื่องนึง …นางสาวผ้าขี้ริ้ว
(จบไปแล้ว ตอนจบไม่ประทับใจเอาซะเลย อุตส่าห์ติดตาม)

คือ ด้วยความที่เอาเพลงมาเปิดประกอบเนื้อเรื่องในละคร
ฟังแล้วก็มักจะอินง่ายกว่าเปิดเพลงเปล่าๆ
แนนก็ตกเป็นเหยื่อของกรณีนี้จนได้

ได้ยินเพลงนี้ในละครปุ๊บ
รีบหามาฟังทันที

–อ่ะ ได้เพลงมาฟังละ

แนนเป็นพวกบ้าเรื่องเก่า
บ้าเหตุการณ์ประทับใจ
เรื่องดีๆ ในอดีตที่ตอนนี้มันไม่มีอยู่และจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว… ก็เก็บเอามาคิดได้เรื่อยๆ
เพราะฉะนั้น เพลงนี้ทำให้แนนเอาอดีตมาโยงได้เป็นฉากๆ
ไม่ได้เอาเรื่องเดียวที่เกี่ยวกับคนๆ เดียวมาโยงนะ
หลายเรื่อง หลายคน (ต๊าย~ ร้ายนะยะหล่อน) โยงกันเข้าไป

ตั้งแต่ก่อนไปเที่ยวกระบี่ (กลางเดือนมีนา)
ระหว่างเที่ยวกระบี่ (26 – 31 มีนา)
จนวันนี้ (13 เมษา)
ก็ยังเปิดกรอกหูวันละไม่ต่ำกว่า 10 รอบ

อยากรู้มั้ยว่าเอาใครมาซ้อนทับกับเนื้อเพลงบ้าง
หึหึ

ไม่บอก~

…ถึงจะไร้สาระ
แต่เพลงนี้ก็ใช้คำร้ายกาจนะ
แทงเข้าไปในใจนี่ถึงกับดึงไม่ออกในครั้งเดียว

“ภาพของฉันและเธอ ทุกสิ่งที่เธอให้ฉัน
ที่ๆ เรา นั้นเดินไปด้วยกัน”
…ช่วงเวลาแห่งความทรงจำของเรา ที่ๆ เคยมีเราสองคน

“ปล่อยให้เป็นอดีต ใส่กล่องวางทิ้งไว้
ทำเป็นลืมมันไป แต่ทำไมไม่ดีขึ้นเลย”
…ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไม่นึกถึง แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น

“หากฉันใช้สมองจดจำเรื่องราว ก็ยังพอจะลืมเธอได้”
“แต่ฉันใช้หัวใจ เก็บความทรงจำเรื่องของเรา”
…ก็ทุกอย่างมันอยู่ในใจ

“ต่อให้พยายามสักเท่าไร ก็คงทำได้เพียงแค่ทิ้งเรื่องราวรอบๆกายไป”
…ไม่ใช่ไม่พยายามนะ ลองทำหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เป็นผลซักครั้ง

“อยากจะทิ้งเธอไปให้ไกล
แต่ความรักกลับยิ่งฝังลึกในใจขึ้นทุกที”
…นั่นแหละ ทุกอย่างมันยังฝังอยู่ในหัวใจ อยู่ในความทรงจำ

(แปลไทยเป็นไทยทำม้าย~)

ฮึ่ย! ต้องมีคนเคยเป็นแบบนี้บ้างหละน่า…

-*-
บ้าบอๆ
น้ำเน่า เลิกๆ ปิดเพลงได้แล้ว!

Categories
Delicious

Vantage point

?

แนนเตือน (ทำหน้าที่คล้ายคำเตือนแต่คำไม่ได้เตือน):
ที่จะได้อ่านต่อไปนี้ เนื้อหาบางส่วนเป็นการสปอยล์ (บอกเนื้อหา) ของหนัง
ถ้าใครยังไม่ได้ดู หรือไม่อยากรู้เรื่องก่อนดู ก็ไปดูซะ แล้วค่อยมาอ่าน (จะได้ลองแลกเปลี่ยนกัน) หรือใครไม่สนใจเรื่องสปอยล์ ก็ลุยเลย!

ว่าแต่… เตือนทำไม
ใครจะเข้ามาอ่านเรอะ? (ไม่มี 555+)

Vantage point: เสี้ยววินาทีสังหาร

เราว่าเจ๋ง
แต่ดูแล้วเหนื่อย ลุ้นเหนื่อย เริ่มใหม่จนเหนื่อย เกร็งด้วย

ปกติถ้าได้ดูหนังที่ยิงกันไปมา มันจะตื่นเต้นไปเรื่อยๆ ตามลำดับเวลา
แต่นี่เอามาให้ดูทีละมุมจนครบ ให้เราเอามาลำดับในหัวเอง
เท่ห์ดี
(แต่ตอนนั่งดูในโรงก็คิดว่า ว้อยยยยย! เริ่มใหม่อีกแล้ว!)

หนังเรื่องนี้สะท้อนได้เต็มๆ ก็ตรงที่ต่างคนต่างมุมมอง
สิ่งที่เห็นอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็น
ที่ๆ เรายืนอยู่ เราเห็นมุมเดียว
ถ้าได้ลองหยุด มองไปรอบๆ ตัวและฟังจากมุมอื่นด้วยน่าจะทำให้ชีวิตดีขึ้น

บลา บลา บลา…

ดีนะที่ตอนจบทำภารกิจสำเร็จ ไม่งั้นชีวิตจะหดหู่มาก
เพราะนอกจากจะได้เห็นแง่มุมที่เจ็บปวด ดูหนังจบก็ต้องมาเจ็บปวดไปกับตัวละครและโลกใบนี้ด้วย

สรุปว่า ชอบ *-*

เอิ้ว
(เหมือนจะจบแต่ยังไม่จบ)
มีตัวละครที่ประทับใจด้วย

Howard Lewis เป็นคุณนักท่องเที่ยวที่ถ่ายวีดีโอไปเรื่อยๆ (แสดงโดย Forest Whitaker)
อีกคนที่มีบทบาทสำคัญในการดำเนินเรื่อง
ดูเค้ามองสิ่งต่างๆ ในโลกนี้จากมุมดีๆ ของมันได้มากกว่าคนอย่างแนน 555+

ชีวิตเค้า(ในหนัง)กำลังหดหู่
แต่เมื่อมาเที่ยว แล้วได้เจอเหตุการณ์ที่คล้ายจะเป็นหน้าบันทึกหนึ่งของประวัติศาสตร์
ก็ตามเก็บภาพเหตุการณ์นั้นแบบกึ่งตื่นเต้น กึ่งภาคภูมิใจ
หรือถ้าไม่ใช่ คือถ้าแนนคิดมากไปเอง เค้าก็อาจจะแค่บ้าเล่นกล้อง 555+
อีกอย่าง ถ้าเป็นแนนเจอเหตุการณ์ประท้วงหรือชุมนุมอะไรแบบนั้น
อาจจะหลบไปที่อื่นที่ดูงดงามกว่า เงียบสงบกว่า (แต่ก็ไม่แน่หรอก ต้องลองเจอกับตัวก่อนถึงรู้)

กลับมาที่คุณนักท่องเที่ยวต่อ
นอกจากจะตามเก็บภาพโน่นนี่อยู่ตลอด
แถมพอได้เจอเด็กน้อย ก็เอ็นดู
เจออีกคน(ตัวโกง)มาทักทาย ก็พูดคุยแบบไม่ตั้งคำถามแง่ลบ
มีคนเดือดร้อนก็ยินดีช่วยเหลือ แบบสุดชีวิต
คิดว่า ณ สถานการณ์นั้นมีอะไรที่เค้าพอจะทำได้ ก็ทุ่มสุดตัว
เต็มที่กับสิ่งที่เผชิญอยู่ข้างหน้า ดีจริงๆ

แนนว่าเค้าเป็นคนที่… หายากมั้ง ไม่แน่ใจว่าใช้คำนี้ได้หรือเปล่า แต่ใช้ไปแล้วแหละ

###

ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับหนัง

ผู้กำกับ:
Pete Travis

เขียนบท:
Barry Levy

นำแสดง:
Dennis Quaid,
Matthew Fox,
Forest Whitaker,
Sigourney Weaver,
William Hurt

ประเภท: Action / Thriller
เรต: PG-13 (ไม่เข้าใจความหมายหรอก ต้องค้นเพิ่มเอาเอง)
ความยาว: 90 นาที

วันที่เข้าฉายในไทย:
3 เมษายน 2551
วันที่เข้าฉายในอเมริกา: 22 กุมภาพันธ์ 2551

ข้อมูลไร้สาระ
ดูเมื่อ: อาทิตย์ 6 เมษายน 2551
ยี่ห้อโรงหนัง: SFX ลาดพร้าว
รอบฉาย: 21.45 น.
หมายเลขโรง: 1
ที่นั่ง: F11 F12 -*- อันสุดท้ายนี่เพื่ออะไร
(ก็บอกแล้วไงว่าไร้สาระ 555+)

Categories
Delicious

ภาพที่เราเห็น

ภาพที่พี่บอยเห็นในคอนเสิร์ต

ทำให้แนนรู้สึกอยาก

– – – -อยากแปะภาพที่เราเห็นบ้าง

ถือเป็นการแลกกันดู

ระหว่างมุมของศิลปิน กับมุมของผู้ชม

เนาะ :>

.

.

ก่อนจะแปะ

และก่อนจะโดนก่นด่า

แก้ตัวก่อนว่าถ่ายรูปได้คุณภาพค่อนข้างแย่

ถึงจะนั่งอยู่แถวหน้าๆ แต่ภาพออกมาก็มองแทบไม่เห็นหน้าใครเลย

ใช้วิธีการเขียนบอกละกันนะ

จะได้จินตนาการตามไปได้

.

.

เพลงร้องสดเพลงแรกของงานเริ่มที่ วินและสิงห์

สองหนุ่ม squeez animal

.

.

ตามด้วยศิลปินถนัดเอนเตอร์เทน(แบบก๊องๆ งงๆ)

แคลอรี่ บลา บลา บลา (อ๊ะ เกิน!)

คุณพี่ป๊อบผอมลงมากเลย

ร้องสดก็สุดยอด

เล่นมุกนาฬิกาหลวมด้วย (ขำซะงั้น!)

แถมตบมุกกันไปมาระหว่างมือกีตาร์ หนุกดี :>

.

.

ท่านนี้เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆได้ล้นห้อง (เพราะเกลียด.. ฮ่าๆ –ไม่ใช่ๆ)

เพราะออกมาจากหลังหอประชุมแบบไม่ทันให้คนดูตั้งตัว

พี่โป้วววว โยคีเพลย์บอย –เพลย์บอยสุดๆ

.

.

นี่ก็ พี่บี โยคีเพลย์บอยเหมือนกัน? ฮ่าๆ

(ชื่อนี้เพิ่งตั้งให้ใหม่หลังดูคอนเิสิร์ต ที่จริงคือพี่บีเครสเชนโด)

เพิ่งได้ฟังพี่บีร้องสดเป็นครั้งแรก

เข้าใจแล้วว่าทำไมน้องติถึงได้ชื่นชมนัก

กลับมาหาเพลงโลกหมุนด้วยความรักฟังใหญ่เลย (แต่ไม่มี.. ไม่มีได้ไงฟะ -*-)

.

.

ต่อไปก็ฟรายเดย์แล้วสิ -*-

ไม่ใช่อะไร –ภาพเยอะ(เกินไป)น่ะ

กดแบบลืมตัว มาดูอีกทีมีเป็นสิบ หลายสิบ

ทั้งที่ตอนนั้นแบตมือถือก็จะหมด ยังอุตส่าห์เนาะคนเรา

.

.

ตัดสินใจแล้ว

แบ่งฟรายเดย์ไว้อีกหน้านึงละกันนะ

.

.

อ๊ะ

เปลี่ยนใจกะทันหัน

แปะเลยละกัน แหะๆ

.

.

.

.

ถ้าจะหาว่ามีแต่โครงร่างใหญ่ๆของพี่บอย

ก็ต้องโทษพี่หนึ่งกับพี่ดุลย์แหละ ตัวเล็กเกิ๊น..

เกินกว่ากล้องมือถืออย่างแนนจะซูมให้ออกมาเป็นรูปเป็นร่างได้

สงสัยต้องเก็บเงินซื้อกล้องแล้วมั้ง -*-

.

.

.

พยายามถ่ายมือกลอง มือคีย์บอร์ด (พี่สมิทธิ์) ด้วย

แต่ก็นั่นแหละนะ

เพราะมือถือก็ยังเป็นมือถืออยู่วันยันค่ำ

ใช้แทนกล้องได้ไม่มากเท่าไหร่..

.

.

.

.

ใกล้หมดแล้วจ้ะ

พอรู้สึกว่าถ่ายจากเวทีจริงไม่ค่อยได้

เลยหันไปพึ่งพาจอแอลซีดีขนาดยักษ์ข้างเวทีแทน

เหมือนว่าความรู้สึกจะช้าไปมาก

เพราะมานึกได้เอาตอนท้ายรายการ ..เฮ่อ ไอ้อ้วนนี่ -*-

.

.

.

.

คอนเสิร์ตเลิกตอนสี่ทุ่มเกือบครึ่ง

นับว่าคุ้มมากกับบัตรราคา 500 บาท

นั่งแถวที่9 โซน B ตรงกลาง(เกือบ)พอดี

และศิลปินที่เล่นสดในงานบุญได้เพราะ บรรยากาศเยี่ยม กระิดิกขาสนุกขนาดนี้

.

.

ขอบคุณผู้จัด (น้องคณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี มธ. +ทีมงาน–ถ้าเขียนชื่อผิดขออภัยด้วยจ้ะ)

ขอบคุณผู้ซื้อบัตรและเลือกที่นั่ง (น้องแต๋ม)

ขอบคุณผู้ไปนั่งเป็นเพื่อนทั้งข้างซ้าย (พี่หนู) ข้างขวา (น้องติ)? ข้างหน้า ข้างหลัง (ใครไม่รู้)

ขอบคุณ คุณศิลปินทุกคน

.

.

ถ้าพิมพ์ต่อ คงได้ขอบคุณคนทั้งโลกเป็นแน่

จบดื้อๆเลยแล้วกัน

.

.

ถึงภาพที่เราเห็นคราวนี้จะไม่ค่อยชัด

แต่คงพอจะสะท้อนสายตาของเราออกไปให้คุณศิลปินเห็นได้บ้าง

.

.

เนาะ :>

Categories
Delicious

โปสการ์ดจากปากซอย

อ่านเหตุผลต้นเรื่องก่อน แล้วจะเข้าใจบันทึกหน้านี้มากขึ้นนะจ๊ะ

ปาล์มไปแอ่วเจียงใหม่เนื่องในโอกาสอะไรซักอย่าง (ที่แนนจำไม่ได้)

อ้อน(วอน)ซะเลย

— จำได้แล้ว (ตะโกนถามมันตะกี้)

–ไปค่ายถอดบทเรียนโครงการเยาวชนไทยไม่ทอดทิ้งสังคมของอนุภูมิภาคเหนือ(บน)

แหม่.. ไปทำงานแต่ก็มีเวลาไปเดินเที่ยวนะค้าบ –อิจฉา *-*

ข้างหลังเค้าเขียนมาว่างี้

ถ้าสังเกตดีๆ

ตราไปรษณีย์ แทนที่จะประทับ “เชียงใหม่” หรือ “ท่าแพ” หรือคำอะไรที่อ่านแล้วได้บรรยากาศเมืองเหนือ

กลับเป็น “จตุจักร”

555+

.

.

ก็ปาล์มมันเขียนแล้วแต่ดันลืมส่ง

พอกลับถึงกรุงเทพปุ๊บ เอามาวางที่โต๊ะเฉยเลย

.

.

แนนเลยทำโทษโดยการจูบ

เอ้ย! (โหดไป.. ปาล์มมันก็เลือกนะ)

ให้มันเอาไปส่งที่ตู้ไปรษณีย์ปากซอย

.

.

ถ้าคุณไปรษณีย์เค้าเห็น คงสงสัยเนอะ

ว่าไอ้บ้านนี้มันบ้ารึเปล่า เขียนจดหมายถึงกันแต่ดันต้องเดือดร้อนคนอื่นส่งให้

.

.

เอาเหอะ

อย่างน้อยบนโปสการ์ดแผ่นนี้ก็มีตราไปรษณีย์ประทับ

แค่คนส่งเค้าตั้งใจส่งให้

แค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว…

.

.

.

เอ.. หรือที่จริงมันไม่ได้ตั้งใจ แต่ส่งให้เพราะแนนบังคับวะ

555+

ช่างมัน!

Categories
Delicious

ใจหล่น

เวลาที่เกิดเรื่องไม่ดีขึ้น …
วิธีคิดให้สบายใจก็คือ …
คิดว่า โชคดีแล้วที่ไม่เจอยิ่งกว่านี้ …
ไม่มีประโยชน์ที่จะคิดในแง่ลบ …
ยิ่งในช่วงที่จิตใจหล่นกระจัดกระจายไป …
ควรพยายามหาทางทำให้คำว่า ‘ไม่น่าเลย’ ค่อยๆ จางหาย …และจงรีบมีสติ เพื่อมาแก้ปัญหาให้เร็วที่สุด …
แล้วเอาไว้ตอนว่างๆ ไม่มีอะไรทำ …
ค่อยมานั่งโทษตัวเองก็ได้ …

.

.

บล็อกสุดท้ายของวัน

ชื่อ-เนื้อหาตั้งต้นแบบเดียวกับของพี่ตรัย เป๊ะๆ

.

.

จะไม่ให้เหมือนได้ยังไง

ในเมื่อแนนใช้ ctrl+c และ ctrl+v

ลากมาทั้งดุ้นเลย

.

.

ไม่ได้อยากเป็นนักก๊อปปี้หรือคนขี้ลอก

แค่บังเอิญผ่านไปอ่านแล้วชอบ

รู้สึกเหมือนพี่ตรัยเขียนให้เรา? (แบบนี้น่าจะเรียกว่า หลงตัวเอง ปนเพ้อ บวกอาการเสียสติ)

เพราะเหตุการณ์ที่ทำให้ใจหล่น เพิ่งผ่านไปเมื่อวานนี้เอง..

.

.

.

ทบทวนอีกทีก็รู้สึก

ไม่แปลกที่ใครต่อใครผ่านไปอ่านแล้วจะคิดว่าพี่ตรัยเขียนให้

ก็มนุษย์โลกอยู่อย่างรื่นเริงสบายใจตลอดเวลากันซะเมื่อไหร่

ใครต่อใครก็มีเรื่องให้กลุ้ม มีเรื่องที่โดนแล้วเซ็ง มีเรื่องบ้าๆบอๆในชีวิตกันทั้งนั้น

พอโดนเข้ากับตัว พอรู้สึกว่ากำลังซวย กำลังแย่

ขั้นต่อมาคือตัวกับใจเรา

ต้องทำอะไรซักอย่างเืผื่อผ่านมันไปให้ได้

.

.

ครั้งที่ผ่านมาแนนเลือกให้ใจหล่นจากที่สูง กระแทกพื้นจนช้ำ

แม้จะไม่แตกแหลกละเอียด

แต่ก็ส่งผลกระทบกับร่างกายพอควร

.

.

.

วันนี้อ่านที่พี่ตรัยพิมพ์แล้วได้สติ

ขอบคุณนะ ขอบคุณ

(นอกจากพี่คนนี้แล้วยังมีพี่คนอื่นอีก -ขอบคุณอีกที นะคะ)