ไปดูเรื่องนี้เพราะอยากดูหนัง –ในวันเบื่อเซ็งซังกะตายวันหนึ่ง
และเพราะ “ได้ข่าว” จากคนใกล้ตัวว่าเป็นหนังน่าดู เข้าชิงรางวัลต่างๆ ในปีนี้
แต่ไม่รู้หรอกว่าเกี่ยวกับอะไร
รวมถึงไม่ได้พยายามค้นหาข้อมูลอันใด
จึงเข้าโรงหนังแบบว่างๆ คือไม่ได้พกความคาดหวังเข้าไปด้วย –สรุปสุดท้ายคือได้พลังชีวิตกลับมาเพียบ
ความพยายามที่จะมีชีวิตอยู่ของคนคนหนึ่ง
นำไปสู่การทำมาหากินหาเงินเลี้ยงปากท้อง (ขอไม่ถกถึงความถูกต้องเชิงกระบวนการหรือแง่มุมศีลธรรม)
นำไปสู่การพิสูจน์ว่าคนเรามีสิทธิที่จะเลือกและเราควรเคารพสิทธินั้นของกันและกัน ตราบใดที่การเลือกนั้นไม่เบียดเบียนสิทธิของใคร
ในความแตกต่างทางเพศ ในคำว่า “เบี่ยงเบน” มีความพยายาม
พยายามที่จะเป็นตัวของตัวเอง
พยายามที่จะยอมรับความเป็นตัวของตัวเองนั้น
ในสังคมยุคที่ “การยอมรับ” ความต่าง (ในแง่หนึ่งคือความผิดแปลก) เป็นไปได้ยาก
กลุ่มเพศที่สามจึงต้องใช้ความพยายามและความอดทนมาก –มาก –มาก
ฉากที่เราชอบเป็นพิเศษคือฉากกอด
พระเอกกอดกับนางเอกเบอร์ ๑ (ในใจเรา) ที่ทำงานร่วมกันมานาน
การกอดนั้นกระชับ ส่งความรู้สึกมากมายถึงกัน ความรัก คำขอบคุณ ถูกส่งถ่ายไปมาในการกอดของคนสองคน มิตรภาพช่างเป็นพลังผลักดันที่งดงาม
Ron whispers a heartfelt, thank you.
พระเอกกอดกับนางเอกเบอร์ ๒ (แม้ในเรื่องจะไม่ได้แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์เชิงชู้สาวว่าก้าวไปถึงขั้นไหน)
ความห่วงใย ความเข้าใจ ส่งและรับกำลังใจจากกันและกันในวันที่เพื่อนของทั้งสองคนจากไป เออเนอะ บางครั้งที่เรากำลังแย่ แค่การกอดแน่นๆ สักครั้งก็เติมพลังให้เราได้ (เสียดายหาภาพฉากกอดฉากนี้ไม่เจอ) แปะประโยคของรอน วู้ดรูฟไว้เป็นที่ระลึกก่อนก็แล้วกัน
A nice, warm hug… and a day of watchin’ some bullridin’, that’s what you need, doctor Woodroof’s order.
ขอบคุณภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต (คลิกแต่ละรูปเพื่อเข้าไปดูภาพต้นฉบับได้จ้ะ)