ฉันเติบโตมาในครอบครัวประหลาด
เป็นพี่สาวคนโตที่สนิทกับน้องชายคนรองเหมือนเพื่อนเพราะอายุห่างกันเพียงหนึ่งปี
สนิทกับน้องสาวคนเล็กแบบพี่ปกครองน้อง (น้องสาวเชื่อสิ่งที่ฉันสอนมากกว่าแม่สอน–แม่บอกอย่างนั้น)
เตี่ยแม่หย่ากันแต่ก็ยังใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในบ้านเดียวห้องนอนเดียวกัน
ด้วยวิธีการเลี้ยงดูบางอย่าง ฉันรู้สึกห่างเหินกับเตี่ยแม่ตั้งแต่เด็ก ไม่สนิทใจ รู้สึกเข้ากันได้ยาก
สถานที่เรียนชั้นอุดมศึกษาและสถานที่ทำงานทำให้ฉันอยู่ห่างจากบ้านมานาน ฉันสบายใจที่จะให้มันเป็นอย่างนั้น
พอโตขึ้น ดูเหมือนชีวิตที่ผ่านไปทำให้ฉันทำความเข้าใจกับอดีตได้มากขึ้น
เมื่อเป็นเช่นนั้น ฉันจึงรู้สึกสนิทสนมกับครอบครัวประหลาดนี้มากขึ้นเรื่อยๆ
อย่างไรก็ตามการงานของฉัน (รวมถึงความรักอิสระของฉันเอง) ทำให้โอกาสในการกลับบ้านมีไม่บ่อย แต่ละครั้งไม่นานนัก
รวมถึงน้องชายที่ทำงานเป็นกะ มักเข้ากะบ่ายควบกะดึก เวลาที่น้องอยู่บ้านจึงหมดไปกับการนอน
และน้องสาวที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยแถวรังสิต กลับบ้านเป็นช่วงๆ (ขอสงวนการเล่นมุกแพนด้าหลินฮุ่ย)
เพราะฉะนั้นคนที่ใช้ชีวิตจริงๆ ที่บ้านจึงมีเพียงสองคนหลักคือเตี่ยกับแม่
นอกจากนี้เป็นขาจรทั้งสิ้น
และมนุษย์ทั้งห้าแห่งบ้านประหลาดก็มิค่อยมีโอกาสประสบพบกันพร้อมหน้าพร้อมตา
…
ฉันเพิ่งรู้ไม่นานว่าแม่ชอบดูรายการตลาดสดสนามเป้า
และอยากจะเดินทางไปท่องเที่ยวยังสถานที่ที่รายการนี้พาไป
โดยเฉพาะที่ที่ไม่ไกลจากบ้าน ขับรถตุเลงตุเลงไปกันเองได้
เย็นวันเสาร์หนึ่งที่ฉันกลับบ้าน
แม่เอ่ยปากชวนไปกินอาหารทะเลที่บางเสร่
(ลืมบอกไปว่าบ้านฉันอยู่อำเภอศรีราชา จังหวัดชลบุรี –ใกล้ทะเลเพียง 15 นาที!)
แต่แม่ก็อยากไปบางเสร่ (ต.บางเสร่ อ.สัตหีบ จ.ชลบุรี –ห่างจากบ้านฉันไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงขับรถ)
เอาหละ แม่อยากไป สมาชิกในบ้านก็ไม่ได้มีความเห็นเป็นอย่างอื่น
เป็นอันว่าวันรุ่งขึ้นเราไปบางสเร่กัน
แปลกมากที่วันนั้นน้องสาว-น้องชาย-ฉัน อยู่บ้านและไปเที่ยวด้วยกันได้พร้อมหน้า
วันอาทิตย์ธรรมดาจึงกลายเป็นวันพิเศษ(ในใจฉัน)ขึ้นมาทันที
และภาพเหล่านี้เป็นคำยืนยัน
ข้อมูลจากคำถ่ายทอดของแม่และประสบการณ์ของฉัน
ตลาดบางเสร่มีอาหารทะเลสดๆ เป็นๆ จำหน่ายแต่เช้าตรู่ ช่วงเวลาประมาณ 6.00-8.00
หากไปหลังจากเวลานี้ตลาดจะวาย (อย่างเช่นบ้านฉันไปถึงตลาดประมาณ 8.30 ตลาดวายไปแล้วเรียบร้อย)
ขับรถเลยตลาดไปผ่านวัดบางเสร่ เลี้ยวขวาเข้าหาด จะมีร้านอาหารทะเลเรียงรายริมถนน สภาพเหมือนร้านอาหารตามสั่งบ้านๆ เลือกเอาตามความรู้สึกพึงพอใจ ถูกชะตากับร้านไหนก็ร้านนั้น
(หากมีเวลาและความกล้า ลองเดินสำรวจราคาปู, ปลา ของแต่ละร้านก่อนตัดสินใจก็ได้ แม้ร้านจะอยู่ติดๆ กันก็ไม่ได้หมายความว่าราคาอาหารทะเลจะเท่ากัน)
ทุกทุกร้านริมหาดมีบริการเสื่อปูพร้อมโต๊ะญี่ปุ่น เสริฟอาหารให้เรานั่งกินไปมองทะเลไปได้สบายๆ
กินไปวิ่งลงน้ำทะเลไปยังได้
ฉันรักหาดบางเสร่ตรงที่มีร่มมะพร้าวถี่, ไม่ถึงกับแน่น, บังแดดเป็นร่มเงาให้เรานั่งแช่ได้อย่างไม่ต้องกลัวร้อน
คนที่ไปถึงแต่เช้าจะได้เปรียบมาก เพราะเลือกนั่งโต๊ะไหนก็ได้ตามใจ หากมาถึงสายๆ เกือบเที่ยงอาจต้องรอคิวโต๊ะหรือได้นั่งในมุมอับวิวอับร่ม
ขอบคุณรายการตลาดสดสนามเป้าและบางเสร่
(ตั้งใจโพสต์ภาพพร้อมคำบรรยายสั้นๆ ไหงยาวงี้ -_-)
