Categories
Delicious

ความทรงจำ

เต้ วิทย์สรัช สุขวัฒนศิริ
School of Lucks

[รอประมาณเกือบ 2 นาที จะมีเพลงให้ฟัง]

[kml_flashembed movie=”http://media.imeem.com/m/hY62cGmfwc” width=”315″ height=”80″ wmode=”transparent” /]

ภาพของฉันและเธอ
ทุกสิ่งที่เธอให้ฉัน
ที่ๆ เรา นั้นเดินไปด้วยกัน

ปล่อยให้เป็นอดีต
ใส่กล่องวางทิ้งไว้
ทำเป็นลืมมันไป
แต่ทำไมไม่ดีขึ้นเลย

เพราะแค่เพียงหลับตา
ก็เห็นภาพเธออยู่อย่างนั้น
ยังไม่มีสักคืนที่ฉันจะลืม ว่ายังคงรักใคร

หากฉันใช่สมองจดจำเรื่องราว
ก็ยังพอจะลืมเธอได้
แต่ฉันใช้ หัวใจ เก็บความทรงจำเรื่องของเรา
ต่อให้พยายามสักเท่าไร
แต่ก็ทำได้เพียงแค่ทิ้งเรื่องราวรอบๆ กายไป
อยากจะทิ้งเธอไปให้ไกล
แต่ความรักกลับยิ่งฝังลึกในใจขึ้นทุกที

จะทำไงให้ตื่น
จากคืนที่ฉันฝันว่า ยังมีเธอ
ทั้งที่ความจริง ไม่มี

เพราะแค่เพียงหลับตา
ก็เห็นภาพเธออยู่อย่างนั้น
ยังไม่มีสักคืนที่ฉันจะลืม ว่ายังคงรักใคร

หากฉันใช่สมองจดจำเรื่องราว
ก็ยังพอจะลืมเธอได้
แต่ฉันใช้ หัวใจ เก็บความทรงจำเรื่องของเรา
ต่อให้พยายามสักเท่าไร
แต่ก็ทำได้เพียงแค่ทิ้งเรื่องราวรอบๆ กายไป
อยากจะทิ้งเธอไปให้ไกล
แต่ความรักกลับยิ่งฝังลึกในใจขึ้นทุกที

หากฉันใช้สมองจดจำเรื่องราว
ก็ยังพอจะลืมเธอได้
แต่ฉันใช้ หัวใจ เก็บความทรงจำเรื่องของเรา
ต่อให้พยายามสักเท่าไร
แต่ก็ทำได้เพียงแค่ทิ้งเรื่องราวรอบๆ กายไป
อยากจะทิ้งเธอไปให้ไกล
แต่ความรักกลับยิ่งฝังลึกในใจขึ้นทุกที

จะทำอย่างไรถึงจะลืมเธอได้เสียที…

บ้าฟังมาเกือบเดือน
เป็นพันๆ รอบแล้วมั้ง
ตอนนี้ความเร็วเน็ตไม่อำนวย
ไว้มาแปะไฟล์เพลง+เหตุผลที่หลัง -*-

เหตุผลมาละ

เพลงความทรงจำนี่ ฟังครั้งแรกไม่ชอบ
อะไร สมอง หัวใจ น้ำเน่า เสร่อ เสี่ยวด้วย

แต่เกิดเหตุการณ์เปลี่ยนแปลงความคิด
เมื่อดูละครเรื่องนึง …นางสาวผ้าขี้ริ้ว
(จบไปแล้ว ตอนจบไม่ประทับใจเอาซะเลย อุตส่าห์ติดตาม)

คือ ด้วยความที่เอาเพลงมาเปิดประกอบเนื้อเรื่องในละคร
ฟังแล้วก็มักจะอินง่ายกว่าเปิดเพลงเปล่าๆ
แนนก็ตกเป็นเหยื่อของกรณีนี้จนได้

ได้ยินเพลงนี้ในละครปุ๊บ
รีบหามาฟังทันที

–อ่ะ ได้เพลงมาฟังละ

แนนเป็นพวกบ้าเรื่องเก่า
บ้าเหตุการณ์ประทับใจ
เรื่องดีๆ ในอดีตที่ตอนนี้มันไม่มีอยู่และจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว… ก็เก็บเอามาคิดได้เรื่อยๆ
เพราะฉะนั้น เพลงนี้ทำให้แนนเอาอดีตมาโยงได้เป็นฉากๆ
ไม่ได้เอาเรื่องเดียวที่เกี่ยวกับคนๆ เดียวมาโยงนะ
หลายเรื่อง หลายคน (ต๊าย~ ร้ายนะยะหล่อน) โยงกันเข้าไป

ตั้งแต่ก่อนไปเที่ยวกระบี่ (กลางเดือนมีนา)
ระหว่างเที่ยวกระบี่ (26 – 31 มีนา)
จนวันนี้ (13 เมษา)
ก็ยังเปิดกรอกหูวันละไม่ต่ำกว่า 10 รอบ

อยากรู้มั้ยว่าเอาใครมาซ้อนทับกับเนื้อเพลงบ้าง
หึหึ

ไม่บอก~

…ถึงจะไร้สาระ
แต่เพลงนี้ก็ใช้คำร้ายกาจนะ
แทงเข้าไปในใจนี่ถึงกับดึงไม่ออกในครั้งเดียว

“ภาพของฉันและเธอ ทุกสิ่งที่เธอให้ฉัน
ที่ๆ เรา นั้นเดินไปด้วยกัน”
…ช่วงเวลาแห่งความทรงจำของเรา ที่ๆ เคยมีเราสองคน

“ปล่อยให้เป็นอดีต ใส่กล่องวางทิ้งไว้
ทำเป็นลืมมันไป แต่ทำไมไม่ดีขึ้นเลย”
…ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไม่นึกถึง แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น

“หากฉันใช้สมองจดจำเรื่องราว ก็ยังพอจะลืมเธอได้”
“แต่ฉันใช้หัวใจ เก็บความทรงจำเรื่องของเรา”
…ก็ทุกอย่างมันอยู่ในใจ

“ต่อให้พยายามสักเท่าไร ก็คงทำได้เพียงแค่ทิ้งเรื่องราวรอบๆกายไป”
…ไม่ใช่ไม่พยายามนะ ลองทำหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เป็นผลซักครั้ง

“อยากจะทิ้งเธอไปให้ไกล
แต่ความรักกลับยิ่งฝังลึกในใจขึ้นทุกที”
…นั่นแหละ ทุกอย่างมันยังฝังอยู่ในหัวใจ อยู่ในความทรงจำ

(แปลไทยเป็นไทยทำม้าย~)

ฮึ่ย! ต้องมีคนเคยเป็นแบบนี้บ้างหละน่า…

-*-
บ้าบอๆ
น้ำเน่า เลิกๆ ปิดเพลงได้แล้ว!

Categories
Delicious

Vantage point

?

แนนเตือน (ทำหน้าที่คล้ายคำเตือนแต่คำไม่ได้เตือน):
ที่จะได้อ่านต่อไปนี้ เนื้อหาบางส่วนเป็นการสปอยล์ (บอกเนื้อหา) ของหนัง
ถ้าใครยังไม่ได้ดู หรือไม่อยากรู้เรื่องก่อนดู ก็ไปดูซะ แล้วค่อยมาอ่าน (จะได้ลองแลกเปลี่ยนกัน) หรือใครไม่สนใจเรื่องสปอยล์ ก็ลุยเลย!

ว่าแต่… เตือนทำไม
ใครจะเข้ามาอ่านเรอะ? (ไม่มี 555+)

Vantage point: เสี้ยววินาทีสังหาร

เราว่าเจ๋ง
แต่ดูแล้วเหนื่อย ลุ้นเหนื่อย เริ่มใหม่จนเหนื่อย เกร็งด้วย

ปกติถ้าได้ดูหนังที่ยิงกันไปมา มันจะตื่นเต้นไปเรื่อยๆ ตามลำดับเวลา
แต่นี่เอามาให้ดูทีละมุมจนครบ ให้เราเอามาลำดับในหัวเอง
เท่ห์ดี
(แต่ตอนนั่งดูในโรงก็คิดว่า ว้อยยยยย! เริ่มใหม่อีกแล้ว!)

หนังเรื่องนี้สะท้อนได้เต็มๆ ก็ตรงที่ต่างคนต่างมุมมอง
สิ่งที่เห็นอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็น
ที่ๆ เรายืนอยู่ เราเห็นมุมเดียว
ถ้าได้ลองหยุด มองไปรอบๆ ตัวและฟังจากมุมอื่นด้วยน่าจะทำให้ชีวิตดีขึ้น

บลา บลา บลา…

ดีนะที่ตอนจบทำภารกิจสำเร็จ ไม่งั้นชีวิตจะหดหู่มาก
เพราะนอกจากจะได้เห็นแง่มุมที่เจ็บปวด ดูหนังจบก็ต้องมาเจ็บปวดไปกับตัวละครและโลกใบนี้ด้วย

สรุปว่า ชอบ *-*

เอิ้ว
(เหมือนจะจบแต่ยังไม่จบ)
มีตัวละครที่ประทับใจด้วย

Howard Lewis เป็นคุณนักท่องเที่ยวที่ถ่ายวีดีโอไปเรื่อยๆ (แสดงโดย Forest Whitaker)
อีกคนที่มีบทบาทสำคัญในการดำเนินเรื่อง
ดูเค้ามองสิ่งต่างๆ ในโลกนี้จากมุมดีๆ ของมันได้มากกว่าคนอย่างแนน 555+

ชีวิตเค้า(ในหนัง)กำลังหดหู่
แต่เมื่อมาเที่ยว แล้วได้เจอเหตุการณ์ที่คล้ายจะเป็นหน้าบันทึกหนึ่งของประวัติศาสตร์
ก็ตามเก็บภาพเหตุการณ์นั้นแบบกึ่งตื่นเต้น กึ่งภาคภูมิใจ
หรือถ้าไม่ใช่ คือถ้าแนนคิดมากไปเอง เค้าก็อาจจะแค่บ้าเล่นกล้อง 555+
อีกอย่าง ถ้าเป็นแนนเจอเหตุการณ์ประท้วงหรือชุมนุมอะไรแบบนั้น
อาจจะหลบไปที่อื่นที่ดูงดงามกว่า เงียบสงบกว่า (แต่ก็ไม่แน่หรอก ต้องลองเจอกับตัวก่อนถึงรู้)

กลับมาที่คุณนักท่องเที่ยวต่อ
นอกจากจะตามเก็บภาพโน่นนี่อยู่ตลอด
แถมพอได้เจอเด็กน้อย ก็เอ็นดู
เจออีกคน(ตัวโกง)มาทักทาย ก็พูดคุยแบบไม่ตั้งคำถามแง่ลบ
มีคนเดือดร้อนก็ยินดีช่วยเหลือ แบบสุดชีวิต
คิดว่า ณ สถานการณ์นั้นมีอะไรที่เค้าพอจะทำได้ ก็ทุ่มสุดตัว
เต็มที่กับสิ่งที่เผชิญอยู่ข้างหน้า ดีจริงๆ

แนนว่าเค้าเป็นคนที่… หายากมั้ง ไม่แน่ใจว่าใช้คำนี้ได้หรือเปล่า แต่ใช้ไปแล้วแหละ

###

ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับหนัง

ผู้กำกับ:
Pete Travis

เขียนบท:
Barry Levy

นำแสดง:
Dennis Quaid,
Matthew Fox,
Forest Whitaker,
Sigourney Weaver,
William Hurt

ประเภท: Action / Thriller
เรต: PG-13 (ไม่เข้าใจความหมายหรอก ต้องค้นเพิ่มเอาเอง)
ความยาว: 90 นาที

วันที่เข้าฉายในไทย:
3 เมษายน 2551
วันที่เข้าฉายในอเมริกา: 22 กุมภาพันธ์ 2551

ข้อมูลไร้สาระ
ดูเมื่อ: อาทิตย์ 6 เมษายน 2551
ยี่ห้อโรงหนัง: SFX ลาดพร้าว
รอบฉาย: 21.45 น.
หมายเลขโรง: 1
ที่นั่ง: F11 F12 -*- อันสุดท้ายนี่เพื่ออะไร
(ก็บอกแล้วไงว่าไร้สาระ 555+)

Categories
YIY

หายแล้ว

คุยกับพี่มะเดี่ยวแล้ว

คุยกับพี่เก๋แล้ว

คุยกับพี่เป๊ะแล้ว

.

.

สบายใจขึ้นแยะ

.

.

เหลือแต่อิปาล์ม

ไม่ได้คุยกับมันซักที

.

.

โว่วๆ

Categories
YIY

ช่วย…

พี่มะเดี่ยวบอกว่าจะโทรมาบอก

ปาล์มบอกว่าจะรีบกลับมา

พี่เก๋บอกว่าบ่ายๆ จะเข้ามา

.

.

ทุกคนบอกว่าจะมา…

แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

.

.

.

ใครก็ได้

ช่วยทำให้แนนรู้สึกว่ามีตัวตนหน่อย

.

.

ใครจะทำอะไีรยังไงก็ได้

ถ้าจะเปลี่ยนแปลงอะไรช่วยบอกกัน

ช่วยทำให้รู้หน่อยว่าจะเกิดอะไรขึ้น

อย่าหายไปเฉยๆ จะได้ไหม

.

.

.

ทำไมแนนต้องเป็นคนแบบนี้ด้วยนะ

อารมณ์ ความรู้สึก พลังที่จะทำงานในแต่ละวัน มันขึ้นอยู่กับคนอื่นจนเกือบหมด

ให้ตายเถอะ

สร้างมันด้วยตัวเองไม่ได้หรือไง

.

.

สุดท้ายคนที่เป็นปัญหา

คือเราเอง

Categories
Reminder

ถึงเธอคนนั้น

แค่ไม่ได้คุยกันนาน…

ไม่นึกว่าจะนานซะจน “จะไม่ได้คุยกันอีกแล้ว”

.

.

.

จะลำบากไปมั้ย

ถ้าจะขอให้มาหาสักครั้ง

.

.

จะรบกวนไปมั้ย

ถ้าอยากให้มาบอกลา

.

.

จะยากไปมั้ย

ถ้าจะรบกวนให้มาอยู่ในฝัน

.

.

ไม่ได้สินะ

เรื่องแบบนี้ ขอกันได้ที่ไหน

แม้ว่าจะขอกันได้

เธอก็คงอยู่ไกล… เดินทางไปไกลมาก…

เธอออกเดินทางก่อนที่เราจะรู้ตั้งเกือบสองวัน

.

.

ที่ๆ เราเคยบอกว่า ว่างๆจะไปหา

ที่ๆ เราเคยบอกว่า อยากไปเที่ยวด้วย

แต่ก็ไม่มีโอกาสสักที

.

.

พรุ่งนี้แหละ พรุ่งนี้…

พรุ่งนี้เย็น เราจะได้ไป

…ต่างกันตรงที่ เราไม่ได้ไปเที่ยว

…เราจะไม่ได้ไปคุยกับเธอ

…เราจะไม่ได้บอกอะไรที่เราเคยอยากบอก

… “ความรู้สึกที่เราลืมไปแล้ว”

.

.

.

เราเคยขอบคุณเธอไปรึยังนะ

ในค่ายเมื่อหลายปีก่อน ที่เคยช่วยเหลือกันไว้มากมาย

เราเคยขอโทษเธอไปรึยังนะ

ที่เคยยั่วโมโห? พูดจาไม่ดี แบบคนกวนตีนพูดใส่กัน

แต่เข้าใจใช่มั้ย ว่าไม่ได้พูดเพราะเกลียด ไม่ได้พูดเพราะโกรธ

มันเป็นอีกความรู้สึกที่แตกต่าง และบอกไม่ได้

.. และคงจะไม่ได้บอกอีก

.

.

ไม่ทันแล้วสินะ

ทุกอย่างช้าไป

.

.

ทำไม –เราเองอธิบายไม่ได้เหมือนกัน

.

.

สุดท้าย

เพราะรู้ว่าถึงพิมพ์คำขออะไรออกไป ก็จะไม่เป็นจริง

เพราะฉะนั้น เราจะขอ

“กลับมาได้มั้ย”

อย่าเพิ่งไปเลยนะ

“กลับมาเถอะ”

มีอะไรที่อยากคุยด้วย มีที่ๆ อยากไปด้วยอีกตั้งเยอะ

“ขอโทษนะ”

ไม่รู้ว่ามีบ้างมั้ยที่เราจะคุยกันดีๆ

“ขอบคุณนะ”

เยอะแยะมากมายที่เคยช่วยเรา

.

.

“ฝันดีนะติ”