Author: inanza

เหนื่อย
ร้องไห้จนเหนื่อย จนจมูกตัน จนหายใจไม่ออก
ไม่รู้น้ำมูกน้ำตาไหลมาจากไหนนัก

หมดแรง
ร้องไห้ไปพูดไป
ระบาย โวยวาย ตัดพ้อ
สารพัดความคิดความรู้สึก

คิดถึง
ทรมาน

มันจะยังอยู่กับเราอีกสักพัก
ช้า เร็ว แค่ไหนไม่รู้
แต่มันจะอยู่ และค่อยๆ จางไป

กลัว
ความโดดเดี่ยว

เกลียดตัวเองที่ไม่ระวัง
ปล่อยให้ความรู้สึกควบคุมการกระทำ
ไม่หยุดทั้งที่ถึงเวลา

กับสิ่งที่เกิดขึ้น
ตัวเราเองมีสองด้าน
ด้านหนึ่งเข้มแข็ง เข้าใจ ไม่เป็นไร
รู้ว่าควรคิดควรทำอะไร หยุดความหมองเศร้าไว้ได้เป็นระยะๆ
เรียนรู้จากความผิดหวัง

อีกด้านคือสัญชาติญาณดิบ
อ่อนแอ เศร้า เสียใจ ร้องไห้ กรีดร้องในใจ
ไม่อยากคุมตัวเองทั้งความรู้สึกและการกระทำ
ไม่อยากคิดไม่อยากสนใจไม่อยากทำความเข้าใจอะไรทั้งนั้น
แค่อยากเป็นคนธรรมดาที่แสดงอารมณ์แท้จริงออกมา

ตัวเราทั้งสองด้านทำให้ปฏิกิริยาของเราต่างไปในสถานการณ์ต่าง
บอกไม่ได้ว่าช่วงไหนจะเป็นแบบไหน
พลังด้านไหนแข็งแกร่งกว่าก็ชนะและแสดงออกไปอย่างนั้น

.
.
.

นั่นคือเหตุที่เราร้องไห้จนเหนื่อยเมื่อคืนที่ผ่านมา
เราอ่อนแอ

.
.

ความบ้าก็คือ
คนที่ทำให้เราร้องไห้ กับคนที่อยู่ข้างๆ ปลอบเรา เข้าใจเราตลอดช่วงเวลา

เป็นคนเดียวกัน

.

ตลก
แต่เป็นไปแล้ว

.

.

.

ถึงคุณ
ความพิเศษของคุณอยู่ตรงนี้มั้ง

คุณทำให้เราเข้าใจว่าความปรารถนาดีที่แท้จริง มีอยู่
สิ่งที่คุณให้ ความพยายามช่วยเหลือ
พลังที่ส่งผ่านเสียงและสัมผัส
เราได้รับ และขอบคุณมาก

.

เราจะอดทนและพยายาม
อย่างที่คุณบอกว่าคุณจะพยายามในส่วนของคุณเช่นกัน

.

.

.

ในสถานการณ์ที่สองฝ่ายไม่สามารถหาข้อสรุป win-win ได้
ฝ่ายหนึ่งต้องยอมเป็นผู้กระทำ ฝ่ายหนึ่งต้องยอมเป็นผู้ถูกกระทำ

ความเจ็บปวดเกิดขึ้นกับทั้งสองฝ่าย
แต่ใช่ว่าจะมีแต่เรื่องโหดร้าย
เพราะทั้งสองฝ่ายช่วยเยียวยากันและกันได้
.

เมื่อเป็นอย่างนั้น
.

มิตรภาพที่แท้จริงจึงเกิดขึ้น
และเราเป็นเพื่อนกัน
.

ประโยคสุดท้ายนี้เป็นทั้งคำบอก คำปลอบ คำตอกย้ำ แต่เป็นความรู้สึกจริง

.

.

.

.

.

ป.ล.
โพสต์นี้ตั้งใจโวยวายเวิ่นเว้อประกาศความจิตตก
ไปๆ มาๆ มันกลายพันธุ์ได้ไงไม่รู้