กลับมาจากจีนได้อาทิตย์กว่า
ชีวิตกลับสู่สภาพคล้ายเดิม
ที่ค้างคาคือซากของฝากและสัมภาระ
ยังไม่ขยันพอจะหาเวลามาเคลียร์
เลยกองไว้ในห้องอย่างนั้น
เดินผ่าน ชายตามองทุกวัน ละอายใจแต่ยังไม่ทำ
วันนี้ฤกษ์ดี เอาซากเสื้อผ้ามาปั่นซะ2ตะกร้ารวด
(ฤกษ์ดีเป็นคำอ้างสวยๆ ที่จริงไม่มีชั้นในจะใส่ต่างหาก จะตายยังไงก็ต้องซักวันนี้)
.
.
จบเรื่องความขี้เกียจหลังทริปปักกิ่ง
ต่อไปเป็นเรื่องในใจที่อยากหาทางออก
.
.
จิตตก รู้สึกกำลังต้องเดินคนเดียว
กังวล ไม่กล้า ไม่อยาก ไม่รู้อะไรรออยู่ข้างหน้าแต่กลัวไว้ก่อน รู้สึกไม่ดีไว้ก่อนตลอด
อยากหนีปัญหา ไม่สิ ที่จริงเป็นคนชอบหนีปัญหา
อะไรที่ทำให้กลัวก็ไม่อยากเจอ ไม่อยากทำ
.
.
ปล่อยให้เรื่องในอนาคตส่งผลต่อปัจจุบัน
ตอนนี้เลยไม่อยากทำงาน
โึคตรไร้สาระ
.
.
หวังไว้ว่าเขียนบล๊อกเสร็จอะไรๆจะดีขึ้น
หมายถึงความรู้สึกข้างในน่ะนะ
.
.
ไม่ชอบความรู้สึก “ถูกทิ้งไว้คนเดียว” แบบนี้เลยให้ตายเหอะ
ไม่ได้มีใครเค้าทิ้งหรอก
คิดไปเอง คิดเอาเองทุกอย่างแหละ
.
.
.
ถ้าแก่กว่านี้กูจะเป็นโรคจิตมั้ยเนี่ย
คิดบ้าบออะไรอยู่ได้
2 replies on “หาทางออก”
เป็นห่วงนะจ๊ะ…
บางทีก็ได้รับสัญญาณความรู้สึกของแนน
แต่ไม่รู้ว่าควรจะช่วยอะไร อย่างไรดี
กลัวจะผิดที่ผิดทาง แล้วจะพลอยทำให้เรารู้สึกแย่ไปกันใหญ่
ถ้าแนนแสดงออกมา เช่น พูดคุยกัน (ถ้าได้นะ ไม่ขัดกับตัวเองมากเกินไป)
พี่ว่าอาจจะดีขึ้นนะ และเราจะเข้าใจ
ช่วยกันได้มากขึ้นด้วย
เป็นกำลังใจให้เสมอจ้ะ เจอร่องอารมณ์ที่แท้จริงเร็วๆนะ
แหะๆ
ร่องอารมณ์ที่แท้จริงหน้าตาเป็นยังไงเหรอพี่เก๋
คือ.. ไม่ได้พูดจากวนฝ่าเท้านะ
สงสัยเฉยๆว่าคำนี้ แท้จริงแล้วหมายความถึงอะไร
เพราะแนนไม่แน่ใจว่าตัวเองอยากหาร่องอารมณ์นี่ให้เจอรึเปล่า
ขอบคุณนะคะ