พาน้องในชุมชนตลาดปีนังคลองเตยมาซ้อมบอล (กิจกรรมรวมกับชุมชนอื่น)
รุ่นอายุ 8-12 ปี คละกัน หญิง-ชาย
ช่วงพัก เด็กวิ่งมาหา
น้องสา – พี่แนนนนนน ทำไร
แนน – ทำงานจ้า เป็นไงซ้อมเหนื่อยดิ
น้องสา – ไม่เหนื่อย แต่ว่ามีคนบางคนที่ทำไม่ได้ แล้วก็มีคนอื่นล้อ
แนน – แล้วหนูล้อเค้ารึเปล่า
น้องสา – เปล่า
แนน – แล้วหนูโดนล้อรึเปล่า
น้องสา – โดนล้อ
(พักโฆษณา) ประเด็นมันอยู่ตรงนี้ เวลาที่เค้าพูดว่า “มีบางคนแกล้ง… มีคนนั้นไม่พอใจ… คนนั้นเค้าว่าแบบนั้น ที่จริงเค้าอาจกำลังพูดถึงตัวเค้าเอง เราแค่ต้องแคะอีกหน่อย
แนน – แล้วหนูโกรธมั้ยที่เค้าล้อ
น้องสา – โกรธ
//เงียบ 2 วินาที//
น้องสา – แต่หนูจำได้นะ ที่พี่แนนสอนว่าให้ช่างมัน –หนูก็โกรธ แต่หนูอาจจะช่างมันก็ได้
(คือน้องเป็นเด็กหญิงช่วงก่อนวัยรุ่น ดูเหมือนกำลังจะเรียนรู้ว่าตัวเองพร้อมมีเรื่องกับคนอื่นได้เสมอ ตบ-ต่อย-ตี หนูพร้อม เจอกลุ่มคนวัยใกล้กันที่มองหน้าแล้วไม่ถูกชะตาหรือเผลอมองหางตากันก็เอาแล้ว ตบกันมั้ย เราเลยบอกเค้าว่า ถ้าโดนจิกตาใส่ โดนด่าว่า กระแนะกระแหน ยิ่งตอบโต้จะยิ่งลุกลาม มันไม่มีประโยชน์ การโกรธคือการเริ่มจะยอมรับแล้วว่าเราเป็นแบบนั้น ดังนั้นถ้าเราไม่ใช่ ให้พูดกะตัวเองไปเลยว่าช่างแม่ง เรารู้ดีว่าเราทำอะไร)
(ตัดจบ)
บันทึกไว้ว่าน้องอาจจะเริ่มเข้าใจบางอย่างที่เราอยากจะสื่อสารแล้ว
นับเป็นเรื่องดี
ยิ้มได้